Ouder worden brengt een bepaalde rijpheid met zich mee. De rijpheid om open te zijn over kwetsbare zaken.

Laatst sprak ik met vriendin Lulu over intrigerende dames. Omdat ik in een relatie zit, spreek ik andere dames niet zomaar aan als ze mij intrigeren. ‘Goed zo,’ kan je denken. ‘Wat moet je ook met andere dames te praten? Hoe durf je hier überhaupt over andere dames te schrijven?!’ Soms heb ik dat, dat iemand grappig is of een opmerking maakt die ik bewonder. Zo iemand wekt m’n interesse, maar bij een knappe vrouw ontzeg ik mezelf dat contact. Alsof ik al vreemd ga door een praatje te maken. Stel je voor dat die andere dame leuk is, dan schuilt er gevaar.

Ik besprak met Lulu m’n vraag over contact en het ontzeggen van een bepaalde vrijheid om verbinding met anderen te maken.

M’n vriendin en ik leven onze relatie bij de dag. Natuurlijk gaan we er vanuit dat we samen oud worden, maar tevens achten we de kans aanwezig dat het anders kan lopen. Of we over tien jaar samen zijn weet niemand zeker. We volgen het pad dat goed voelt. Lopend op dat pad merk ik dat ik soms contact met andere dames die mij intrigeren vermijd. Uit een misplaatst gevoel van monogamie vertel ik mezelf dat ik geen praatje kan maken met een andere dame als die mij intrigeert. Alsof dat het juiste is.

De vraag die knaagde is dat ik mezelf een beperking opleg die eigenlijk niet nodig is omdat ik vertrouw op m’n relatie. ‘En toch weet je niet wat er in contact met een ander kan ontstaan,’ concludeerden Lulu en ik. Dat maakt ’t kwetsbaar. Het mooie aan m’n vriendin is dat het allemaal kan worden besproken.