‘Mama, je bent een zuiplap.’ Ik moet hardop lachen en denk bij mezelf dat ze een mooi portret is.

Haar moeder was deze zondagochtend bij haar in bed gaan liggen om haar te bedanken dat ze om tien uur nog in haar eigen nieuwe grote bed lag en wij konden uitslapen. Mama had een beetje nadorst en slurpte aan de Elsa fles met water die naast haar bed stond. Waarop zij op de juiste manier het woord zuiplap uit haar vocabulaire toverde. Prachtig dat ze zulke woorden onthoudt en reproduceert.

Uiteindelijk sleep ik mezelf uit bed en wil met een groots gebaar haar vaker geuite wens in vervulling laten gaan – ontbijt op bed. Want dat wilde zij zo graag, daar had ze het al een paar keer met mama over gehad. Als papa op zaterdag weg gaat naar z’n vriendjes om te voetballen, dan liggen we in de ochtend altijd lang in bed. Mama krijgt dan een bakje koffie en zij kan langer genieten van haar spenen. Mama vertelt mij dan later dat zij het er al een tijdje over heeft dat ze graag zou zien dat papa eten klaarmaakt en zij dat op bed krijgen.

Ik doe mijn voorstel, mevrouw hoeft er niet over na te denken en zegt gelijk: ‘Nee papa, dat hoeft niet, dat kruimelt in mijn bed.’ ‘Opa zegt precies hetzelfde,’ vertel ik haar met een glimlach. ‘Maar het kan wel in jullie bed,’ mompelt ze vanachter haar speen.