De week is weer voorbij. Ik heb em overleeft. Onderschat het leven in de ghetto van Beilen of the hood van Groningen niet. Waar één verkeerd woord je het leven kan kosten. Overleven is het doel. Van dag tot dag. Op dit moment vertoef ik in Beilen West. Geen goed woord wordt er over gesproken. De politie en de burgerwacht heeft ons op de korrel. Beilen-west.nl
Ik zeg altijd tegen mensen die niet uit Beilen komen als ze naar mijn dorp vragen, dat Beilen saai is. Dan vragen ze hoe groot ons dorp is en daar weet ik nooit echt een goed antwoord op te geven. Geen flauw idee hoeveel inwoners Beilen had (+-33.000 volgens wikipedia). Ik wist alleen dat we geen gehucht meer zijn waar je na twee keer ogen knipperen door heen bent gereden.
Persoonlijk vind ik de afwisseling tussen Beilen en Groningen heerlijk. Als ik rust wil, ga ik naar mijn kamer in Groningen en als ik drukte wil, dan stap ik de deur uit en fiets vijf minuten. De ene student na de ander fiets ik dan omver en soms wilde ik dat het leven een voetbalveld was. Dan kon ik slidingen en tackles maken bij elke student ballo die een aardappel in zijn keel heeft hangen. Ik hekel de Gooische gast. De Gooische vrouw kan ik verdragen als ze niet praat.
Wat betekend Beilen dan voor me? Het is ja mien thuus! Hier stiet mien huus, hier stiet de pan met soep op ’t vuur en de deure los. Waar iedereen mijn naam kent en waar iedereen iedereen kent. Al is dat tegenwoordig ook niet meer zo. En dat zal ook wel nooit zo geweest zijn, dus wie dat bedacht heeft, die leefde een illusie.
Hier stapte ik de afgelopen week het perron op en werd door een voor mij onbekende man aangesproken met mijn voornaam. “Waar kent u mij van?” vroeg ik hem nadat ik hem vriendelijk terug groette. “Wat denk je?” “Voetbal…” Ja hoor, dat had ik goed geraden. Potverdrie dacht ik bij mezelf, dat is ja ook wat. Een onbekende man kent mij van voetbal. Dat vind ik mooi. Ik onderschat toch altijd maar weer hoe belangrijk voetbal voor sommige mensen is.
Groningen biedt mij de kansen om me verder te ontwikkelen als persoon. Ten minste, dat idee zit in mijn hoofd. Ik leef al vele jaren in een tweestrijd – Beilen of Groningen? Om de één of andere reden kan ik het voetbal wat me praktisch aan Beilen bindt niet loslaten zodat ik in Groningen allerlei cursussen qua theater, schrijven, cabaret, toneel en ai ki do zou kunnen volgen. Als mens heb ik namelijk het idee dat je het beste uit jezelf moet halen. Wat eigenlijk geheel in strijd is met mijn principe van ‘ik moet niets’.
Hoewel ik niet snap waarom ik voor deze ‘moeilijke’ weg kies, voelde het altijd alsof ik het zo wilde doen. Het zou veel makkelijker zijn niet drie keer in de week terug te moeten reizen naar Beilen. Er gaat namelijk nog al wat tijd inzitten en tegenwoordig zonder OV ook geld. Hoewel ik de keuze niet helemaal snapte, voelde het als de juiste keuze voor mij.
Nu zeg ik van alles en nog wat, maar eigenlijk zeg ik nog niet zoveel. Ik plant hier alleen woorden over wat mij al jaren bezig houdt. Waar het op neerkomt is dit: Beilen is saai. Beilen heeft jongeren die hieronder lijden. Beilen laat me niet los. 1 + 1 = 2… ik snapte m’n keuze nooit, maar het begint te komen. Ik wil iets doen en aan de horizon begint iets te dagen. Ik weet alleen nog niet wat het precies is.