WE ZIJN KAMPIOEN!! Opdat men niet vergeet…
Vrijdag – ik mag oppassen op dé venties! Wat zijn het mooie gasten, mijn beide neefjes. Het maakt me niet uit wat ze doen, ze doen het perfect! Als ik ze ophaal van school, kom ik ook mijn kleine nichtje tegen. Waar iedereen door de poort in het hekwerk loopt, klimt zij over het hek heen. Ze is stoer en ze doet het er niet om. Ik kan het waarderen. Haar vader wacht trots op haar en schudt langzaam zijn hoofd bij het tafereel, alsof hij wil zeggen – ‘Wat ben je mij er ook één.’ De middag spendeer ik eerst met de jongste op de trampoline, de oudste mag nog even weer naar school. We springen als een malle en wat blijkt? Er ligt een plas in de uitgegraven ruimte onder de trampoline en ik veer er dwars doorheen. Schoenen, sokken, broek – nat. Het maakt niet uit, we spelen en dan mag dat. Dus het kan nog gekker en we springen met onze kont zo op de nattigheid. Hij lacht en daardoor ik ook. Later in de middag, als mijn broek net droog is, herhaal ik het gehele tafereel weer zodat de oudste er ook om kan lachen. Vader kwam ook kijken en merkt scherp op dat ik niet de slimste ben. Mij ‘twee keer aan dezelfde steen te stoten’.
Zaterdagavond – na mijn dutje als voorbereiding op de nachtdienst, bestel ik een pizza bij Picola en geef door dat hij bij Chantal bezorgd mag worden. Ik fiets vervolgens door naar zijn huis, maar wat blijkt? Hij is er niet. Potverdrie, waar hangt hij dan uit en o o o komt dat wel goed met mijn pizza?! Sjakie, Jos en hij blijken bij Triez te hangen en ik ben van harte welkom. Uitstekelbaars! Picola is flexibel en wil hem ook wel bij Triez bezorgen. Maar wanneer ik het zonovergoten terras van casa Triësto opstap, kent zijn gastvrijheid (zoals altijd) geen grenzen en ik moet mezelf beheersen, anders heb ik geen ruimte meer voor mijn pizza. Jos maakt grapjes, Sjakie beukt rustig door en Chantal zit rustig in een hoekje zoals altijd. Hij vraagt soms verlegen of hij nog een biertje mag van Jos en wil van Triezz graag weten hoe die overheerlijke zelfgemaakte knoflooksaus gemaakt wordt. Een perfect gezelschap om in te vertoeven en later wordt het alleen maar mooier als Tammo, Mark, Bos en Raymond aanschuiven. Ik vertrek voordat Dam en Steemns komen. Dat zou teveel van het goede zijn, er moet immers nog gewerkt worden.
Zondag – na vijf uren slaap sta ik rond één uur op en ga uit lunchen met mien beste moat Leow. Ze bracht de zon mee en mijn ontbijt bestaat uit soep en een tostie bij de Bospub in Lheebroek. Dat was goed vertoeven en ze vraagt of ze in mijn autobiografisch fictieve boek benoemd word. ‘Natuurlijk, daar kom je niet onderuit!’ In ons contact staan de lach en de gevoelige snaar dichtbij elkaar. Als ik Tom benoem die ik met Sinterklaas een gedicht mocht schenken, sta ik even bij hem stil. Hoe hij afwezig is nu en hoe mooi hij aanwezig was bij bv. mijn thuiskomst bij oma’s sterfbed. Dat raakt me. Leow en ik genieten van zijn lieve Facebook berichten aan mijn nichtje. Een mooi stel!
Aan het einde van dit weekend geniet ik na. Van de knuffel van Martin die mij bedankte voor het seizoen en van de glimlach op het gezicht van mijn vader en moeder vandaag. Bedankt allemaal, ik heb genoten en zal Chantal helpen om van zijn verlegenheid af te komen. Een lastige taak, maar iemand moet het doen.