In mijn rechter jaszak zat m’n notitieblok en pen. In m’n kontzak had ik m’n flacon met whisky. Het was zover, ik ging naar de meester kijken – Herman Brusselmans. Samen met Nico Dijkshoorn trad hij op in de stadsschouwburg.

Als een mythe had ik hem jarenlang op afstand bestudeerd. Deze avond zou ik hem in levende lijve aanschouwen. Vanachter de kansel op hun podium sleurde hij het publiek door zijn woorden. Door het absurde, geen woord werd geschuwd. Vrijheid lag aan ze ten grondslag. Met de grootste hekel aan wat moest. Hij speelde met de taal en gezegden werden een grappige realiteit.

Ik zat, lachte, en ving een glimp. De mythe bleek een man van vlees en bloed. Ik had vele boeken van hem gelezen, en ontdekte deze avond de angst in zijn stem verborgen achter snedige grappen. In zijn boeken had ik geprobeerd hem te doorgronden, te begrijpen, maar hij schudde mij telkens met verrassende wendingen af.

Hij las aan ons voor, leek ons te zien, en verborg z’n angst voor ons door afstand te houden. Hij streek met z’n hand door z’n lange haar en klampte zich vast aan zijn schrijven, z’n woorden als houvast. Als Nico sprak, zetelde hij zich op de bank met gebogen hoofd. Hij luisterde, nam slokken water uit z’n fles en vertoonde weinig emoties. Hij verborg z’n gevoel en gedachten. Hij liet Nico het voortouw nemen, bleef op de achtergrond waar hij het liefste vandaan wilde vluchten, achter de coulissen. Hij bleef zitten voor Nico, voor het geld, voor de schroom waar hij zich overheen zette om de man te zijn die hij ambieerde.

Hij straalde het lijden uit waar ik hem van verdacht. Verborg z’n schaamte achter gevat schrijven. Ik zag een harlekein. De tijd had hem echter herhaaldelijk verteld dat hij geen harlekein was en die waarheid leek tot hem door te dringen. Vanavond zweeg z’n angst achter het masker van geschreven woorden. Ooit zou z’n angst hem achterhalen. Vanavond echter leed hij verder onder het anker welke hij verkoos te dragen. Ik proostte op hem en sloekte van m’n flacon. Lijden werd zelden mooier gedragen.