‘Nergens anders willen zijn.’ Daar komt tevredenheid denk ik op neer.

Over het zandpad keken we uit over een glooiend korenveld links van ons. Aan de horizon begrensd door een boswal, eenzelfde als die ons rechts flankeerde. Ze stak haar hand uit en omvatte de mijne. Haar glimlach genoot onder dromerige ogen, alsof ze m’n verliefde roes beantwoordde. Zandkorrels dwarrelden omhoog van het pad waar onze voeten dwaalden richting hun bestemming.

Daar aan de rand van bos en korenveld vonden we even later onze gastvrouw van de avond, Emmie Wolting – chef op locatie. Het was een weerzien na vele jaren, de liefde had haar doen verhuizen uit Groningen en daar stond ze met open armen. Ze nam ons mee in een avond van culinair genieten. Met m’n moscow mule cocktail proostten we op ons. Wat hadden we het goed voor elkaar! Het uitzicht was weergaloos en de roes van dit genot werd verhoogd door de verschillende gangen. Af en toe kwam Emmie langs met haar goede zorg en als je niet beter wist, was dit een uit gelegen moment voor een aanzoek.

Nee, dit was zomaar, niet vanwege een groots gebaar. Omdat we beiden nergens anders wilden zijn.