Op z’n Bartjes fietste ik op Dieuwke haar fiets richting ons tuinhuisje. Het was lekker weer, ik had tijd om te koekeloeren naar de wereld en verheugde mij. Toen ik rechtsaf sloeg het stadspark in vanaf de Paterswoldseweg, werd ik in één keer ingehaald aan m’n binnenkant. ‘Pasterop!’ beet de man mij toe. Huh? Waar deed ik hier iets fout? Verwonderd drong het tot me door dat hij mij aan m’n binnenkant inhaalde en ík moest oppassen?

‘Maar jij haalt mij aan m’n binnenkant in,’ verbaasde ik mij hardop. Drie meter fietste hij inmiddels voor mij, maar hij hoorde mij wel. ‘JA ALS JIJ GEWOON JE HAND UITSTEEKT, DAN IS ALLES GEWOON DUIDELIJK!’ Ik had er geen rekening mee gehouden dat iemand mij binnendoor zou inhalen, dus zag geen reden om m’n hand uit te steken.

Een seconde onderdrukte ik een woede die z’n weerga niet kende. Hoezo moest ik oppassen? In m’n hoofd haalde ik hem in om te vertellen dat de wereld niet zo in elkaar zit. Het verkeer is net als skiën, degene die van achter komt moet oppassen. In een hoek zou ik hem debatteren om zich te verantwoorden voor z’n verkeersgedrag. Als niemand die man op z’n plek wees, zou hij niet veranderen.

Vervolgens, alsof ik het tegen mezelf had, hoorde ik mezelf tegen de man zeggen: ‘Je hoeft niet boos te worden.’ Stil was de man. Op een schuldbewust drafje fietste hij voort. ‘Oh, dat was een goeie van me,’ verbaasde ik mezelf. Al dat boze gedoe, dat hoeft toch allemaal niet.