Men zegt: alles weten maakt niet gelukkig en onwetendheid is een zegen. Terwijl ik van mezelf verwacht dat ik altijd het goede doe en dus altijd moet weten wat het goede is. Die verwachting geeft me spanning. Dan voel ik me verantwoordelijk om het goed te doen, dus dan moet het ook goed gaan nadat ik keuzes maak. Terwijl dat eigenlijk nooit zeker is, want wat is goed? De een z’n dood is de ander z’n brood.

Toen dacht ik: wát verwacht ik van mezelf? Is het ook oké als ik het niet weet?

Dat ontspande me omdat ik me besefte dat ik gewoonweg veel niet weet. Wanneer blijft het bijvoorbeeld lang genoeg droog om het dak van ons huis eraf te halen vanwege verbouwingsplannen? Of wat voor boek wil ik schrijven? Is het mijn verantwoordelijkheid om die ene problemen bespreekbaar te maken?

Ik verlang naar m’n pensioen, dan hoef ik niets meer te doen en hang ik dagen in m’n hangmat in de zon. Die we achterna reizen in ons campertje die elektrisch rijden kan en zichzelf oplaadt met zonnepanelen. Niets hoeven, dan is de druk van de ketel. Dan kan ik vrijuit zijn en doen. Het is oké dat ik veel niet weet.