Cameron Diaz is een mooie vrouw. Ik leerde haar kennen toen ze speelde in de film “The Mask”. Potverdorie dacht ik toen, dat is een mooie vrouw. Alles erop en eraan. Gisteravond bekeek ik haar in de film “What happens in Vegas, stays in Vegas”.  De titel klinkt mooi, net als de wet: “Wat op Terschelling gebeurd, blijft op Terschelling.” Iedereen weet echter dat deze simpele regel geheid overtreden wordt. Niet dat dit iets te maken heeft met het punt wat ik wil maken rondom Cameron Diaz, maar ik vind gewoon dat mensen zich aan die regel behoren te houden. In plaats van uit sensatiezucht te koop gaan lopen met andermans uitspattingen. Waar kan een man zich dan nog laten gaan? Geen plek is meer veilig. Ik vind, om met Jan Jaap van der Wal zijn woorden te spreken: “Deze mensen doen niet meer mee!” Gewoon niet meer mee doen, niet meer toelaten deze mensen. “Waaraan meedoen?” Aan het leven. Als ze bij de supermarkt komen om hun boodschappen te halen, niet toelaten. “U doet niet meer mee!” En het betoog van Jan Jaap gaat nog verder, maar daarvoor verwijs ik u naar herhalingen van “Dit was het nieuws”.
In ieder geval bekeek ik de film met Edwin, Ronald, Sander en Yvonne. Niks aan de hand, alles chill. Beetje drinken, beetje eten, beetje lachen, beetje praten, beetje kijken. Alle kleine beetjes helpen. Alles fijn dus en er was nog geen droom verstoord. Dat laatste wilde ik graag zo houden. Dromen zijn er nu eenmaal om je te helpen ontsnappen uit de keiharde en kille waarheid. Dromen zijn fijn. Ze bieden hoop en ze zijn er altijd voor je. Behandel ze daarom met zorg en verstoor ze niet met kille, boude uitspraken! Daar ging het fout gisteravond. Er werd toch gesproken.
Het is te vergelijken met die hele mooie voetbal die ik kreeg voor m’n zesde verjaardag. Ik was er zo trots op dat ik hem aan iedereen liet zien. De eerste nachten sliep ik ermee in bed en het leven was mooi! Totdat uiteindelijk iemand mij erop wees dat een naadje los ging zitten. Bam! De bal was niet meer mooi! De droom was aan diggels. Elke keer dat ik de bal daarna weer zag, zag ik niet meer zijn pracht en praal, maar herinnerde ik mij direct dat ene minpuntje. Hij was niet meer perfect. Zo verging het dus gisteravond ook met de droom van Cameron Diaz. Aan diggels. Elke keer dat ik haar nu aan de binnenkant van mijn ogen zal bekijken, herinner ik mij de gesproken woorden van Edwin. Het leven is keihard. Dit zou het einde van de column kunnen zijn. En dat was het eerst ook, totdat ik het niet kon laten en typte… Heb ik dat even netjes omschreven Pottie of wat?! Ik had ook kunnen schrijven dat de tieten van Cameron Diaz geen gehoopte minimale C cup waren, maar een B cup eerder het geval zijn. Maar nee, ik omzeilde al die platte en boude uitspraken door een metafoor (beeldspraak) neer te planten over een verzonnen voetbal en een kapot naadje. Dat schudde ik allemaal uit mijn mouw om rekening te houden met jou. Geen gezwaffel tegen de kast vandaag of sexverhalen. Nope, gewoon een degelijk verhaal waar elke leeftijd naar kan luisteren. Zonder dit laatste stukje dan, waarbij ik de sterke drang kan weerstaan om nog enkele Gilles de la Tourette uitspraken te noteren. En de discussie of een C cup nu noodzakelijk is om een droomvrouw te zijn ga ik geheel niet op in. Als iemand daar problemen mee heeft, heeft ze waarschijnlijk een B cup en is ze daar onzeker over. Nou dan kan ik je zeggen, de B cup is je probleem niet, de onzekerheid is jouw probleem.
– Einde –