Het was vrijdagavond, met Lulu en mijn vriendin zat ik in een kroeg. Kate was na wat biertjes vertrokken met de trein en wij bleven achter met het andere tuig dat dronk. We spraken over de aankomende feestjes, de zomer, reizen, en af en toe stak een zaak de kop op waar je je druk om kon maken. Ik gaf aan dat een wijs man ooit tegen mij zei – ‘Je kunt het beste niks doen.’ De dames keken elkaar toen aan en barstten in lachen uit. ‘Hahahaa, van wie heb je die onzin?? Je kunt het beste niks doen, dan kom ik de deur niet meer uit. Als ik verdrink, moet ik dan niks doen?’
Samen hadden ze een pret. Alsof Jut en Jul elkaar hadden gevonden. Niks doen, was dat mijn beste advies? Ik kon mijn stelling niet stutten met onderbouwende feiten want ik wist nu eenmaal niet hoe. Toch geloofde ik stellig in deze filosofie.
Dat wanneer een probleem zich voordeed, je soms het beste niks kon doen.

Misschien vergat ik de dames te zeggen dat de stelling op problemen van toepassing was en dat hij met een korrel zout genomen moet worden. Dat mag met alles in het leven, niks is zwart of wit. Natuurlijk moet je zwemmen als je verdrinkt. Je kunt nooit helemaal niks doen. Nu ik bij de wijsheid stilzit, geloof ik dat hij betekent dat je nergens controle over hebt. Sommigen mensen schieten in een kramp om iets vast te houden of willen koste wat het kost weten waarom en hoe en wat. Ze willen alles regelen en voelen zich onzeker als ze zaken uit handen moeten geven. Loslaten is heden een clichéwoord geworden. Dat is het jammere van clichés, ze worden dooddoeners terwijl ze wijsheid bevatten.

Niks doen. Ja dat bevalt me wel. Achterover leunen als een probleem zich voor doet. Vaak presenteert de tijd wel een oplossing. Alles komt goed, vaak bej te bange. Beetje vertrouwen, geef je maar over aan het leven.