Lohues hev een liedtie schreevn met de titel van de column. Hij zingt over momenten in z’n leven waar hij op terugkijkt met het besef dat dat mooie momenten waren en dat hij wilde dat hij dat toen had geweten. Niks mooiers as dat.

Afgelopen vrijdag had ik een vrije dag, ik kon kiezen uit allerlei taken om te doen: klussen bij ons tuinhuisje, de cursus die ik mag geven voorbereiden, administratieve zaken afhandelen, aan de gang voor de buurtkrant of een spel spelen op m’n laptop. Maar om de één of andere reden voelde het goed om m’n schoonouders te helpen met het kloven van hout. Een bult hout dat bij hen voor de deur onder de carport lag. Ze helpen ons zo vaak en het zijn goede mensen. Daar wilde ik wel werk van maken.

Dus daar stonden we, m’n schoonvader en ik. Hij oppe knieën om de stukken hout van de grond in de kruiwagen te sodemieteren en ik doorkliefde niet alleen het blok hout maar ook het hakblok. Gelukkig had hij meerdere hakblokken, hij is door de wol geverfd. Terwijl de bult voldaan slonk, zong Lohues op de achtergrond.

Ja, dit zou zo’n herinnering worden, dat wist ik zeker.