Samen met twintig anderen lach ik. Twintig onbekenden. We delen dit moment, de uitbundige lach in het mini theater. We kijken naar dezelfde voorstelling en even voelt het alsof we verbonden zijn in die lach.  

Even daarvoor liep ik over Noorderzon, ik kwam net van huis en had kaartjes cadeau gekregen van vrienden voor twee container voorstellingen.. Het was avond, verschillende lichtjes gaven de setting in het groene plantsoen sfeer. De mensen stonden, liepen, zaten en praten. De paden waren bezet met laverende mensen van uiteenlopende leeftijden. Ik bekeek ze terwijl ik voorbij struinde in m’n eentje. En in m’n eentje zijn vind ik geen probleem, maar ik voelde me buitengesloten van de sfeer.  

Als ik sta te wachten buiten de container, verzamelen groepjes zich. Stelletjes, vrienden en vriendinnen. Ik wilde me niet alleen voelen, maar verlangde naar samenzijn. Een moment later nam ik m’n plaats in als publiek bij de kleine theatervoorstelling. De voorstelling begon en toen gebeurde wat theater zo mooi maakt. We verwonderden ons, vergaten onszelf en deelden de lach. Deelden het moment. Een moment geen vreemden. Die lach door de kunst vervulde m’n verlangen, we waren samen, niet langer alleen. Die verbinding zou ik dagelijks willen.