‘Ik moet m’n columns wat serieuzer aanpakken. Een column slingert niet, die houdt zich bij één onderwerp. Een kleine verpakte boodschap.’

Dat dacht ik laatst. Dus nu heb ik dit stuk al twee keer bijgeschaafd. Het kende geen sluitend einde. De titel vind ik mooi – ‘Voor wie?’ denk je dan meteen. ‘Voor jullie allemaal!’ – luidt het antwoord. Maar hoe ik daar toch bij kom, geen idee. Begrijpen doe ik m’n hart niet, hij is alleen heel groot, dat weet ik wel. Ik voel veel liefde en raak ontroert door het persoonlijke. Door iemand z’n strijd. Z’n lijden. Ik leef mee.

Het lastige vind ik – de verantwoording en gepaard gaande schaamte. Als Hollander wordt nuchterheid geprezen, terwijl ik de passie van de Zuid Amerikanen wel eens zou willen ervaren. Tranen hoef je niet te verantwoorden, laat ze maar stromen. ‘Deel je blijdschap’ zou ik in de grondwet vast willen leggen. Volg je hart…tot zover dat verstandig is. Ah een kanttekening bij deze bestorming van de nuchterheid-bastille.

Een persoonlijke nood, dat is de column. Het delen van het intieme achter de schermen, opdat ik geen schermen meer nodig ben. Geen schaamte ken voor m’n gevoelens. M’n vriendin zegt dat ik echt ben. Bij haar voelt dat ook zo, bij vreemden blijft de brok vaak in de keel. Dat lijkt verstandiger…