Dolen zonder te zwalken. Mij verwonderen over, de tijd nemen en niks hoeven. Op de fiets stappen en zelf weten welke kant ik op ga. Tot de zee en verder kan niet. Dat is een duidelijke grens, de mogelijkheden om te dolen zijn eindig op een eiland. Toch zal ze oneindig lijken omdat de wind mij mee mag nemen en hopelijk blaast ze mij dan aan het einde van de dag weer terug. Anders wordt het trappen zwaar en ach, daar zit ik niet op te wachten.

Ik ga weer eens naar Oerol. Het is een aantal jaren geleden, de corona versies sloeg ik over, maar ik vermoed dat het festival nu weer op volle toeren zal functioneren. Het is fijn om even vakantie te mogen vieren en niets te hoeven. Het thuisfront blijft thuis en heet mij na een paar dagen weer van harte welkom om samen Lohues in de Stadsschouwburg te gaan aanschouwen. Even ‘alleen’ op pad, dat is een groot goed.

Ik verheug me op het dolen. In m’n eentje, maar met vriendin Lulu (en wellicht Kate) op de achtergrond aanwezig. Om samen de dag mee te delen, de sfeer te ervaren en het festival doet de rest.