‘Het kniepertie symboliseert het oude jaar, dat als een boekrol ligt ontvouwen. Het rolletje daarentegen staat voor het nieuwe jaar, in de rol liggen de geheimen van het nieuwe jaar nog veilig verborgen.’ – Oma.

Het apparaat stond al een jaar in de keuken naar me te lonken. Hij wilde gebruikt worden. Vorig oud&nieuw vertikte ik het, de stap was me te groot. Dit jaar blies ik het stof eraf en zocht oma’s recept. Helaas bleek deze nergens te vinden. Gelukkig stond de familie paraat en dankbaar nam ik oma’s recept in ontvangst. Mocht mij de zin in bakken ontglippen, dan mocht ik ze ook bij moeders afhalen. M’n luiheid dacht ik al aan een ritje naar Beilen, maar het apparaat riep me terug. ‘Goed, goed, het ijzer moest meer eens gesmeed worden.’

Het aankopen van de ingrediënten had niet veel voeten in aarde: boter, bloem, eieren, veel suiker in verschillende vormen en wat water. In de mixer en daarna even stollen in de koelkast. Ondertussen bracht ik ons schuurtje in stelling om te bakken, want dat hoort blijkbaar zo. ‘Knieperties bak je buiten of je zit binnen dagen met de bakgeur opgescheept.’ Ik vroeg me af wat daar erg aan was.

Alsof er wonderen voor mijn ogen geschiedden, elk kniepertie was nog mooier dan de andere. Het ijzer deed het fantastisch en tussen m’n concentratie door, glunderde ik van oor tot oor. Eindelijk begreep ik het wonder van het kniepertie. De verschillende kleuren bruin, de soms zachtere buitenkant, de verschillende diktes en de incidentele scheuren. Oma hield me gezelschap. Ik voelde haar zachte glimlach en warme aanwezigheid. Het was een nostalgisch begin van het nieuwe jaar.

‘Alleen had je dit officieel gisteren moeten doen,’ fluisterde ze me glimlachend in het oor.