Was het geluk of bestaat er zoiets als een engel?

Vanavond zaten m’n verloofde en ik stil bij hoe het onze dochter vergaat. We concludeerden dat we veel van mijn karaktertrekken in haar terug zien. Het impulsieve ontdekken van wat het leven te bieden heeft, ingegeven door het groeiende vertrouwen dat een sterke motoriek je kan verschaffen. Dit vertrouwen schenkt een zekere bravoure die in een veilige omgeving tot ondoordachte acties kan leiden.

Och wat had het vaak nog misser kunnen gaan! Die keer dat ik een leeg bierflesje op straat zette, een astronaut erin deed en we met z’n vieren op drie meter afstand stonden te kijken hoe dat ding ontplofte. Dat er niemand een scherf in z’n knar kreeg, was een godswonder! Of die keer dat we stiekem op een gortdroge zomerdag een stukje heide in de fik staken en dat net op tijd uit wisten te meppen voordat de boel verder uit de klauwen escaleerde. Of nog zo’n stomme actie toen we, ingegeven door drank, het kruipluik uit de vloer haalden en vriend Luke erin lieten rennen. We verdienden z’n woede. Of die ene keer dat ik een steen in een sneeuwbal stopte en die (uiteraard onbedoeld) tegen het hoofd van het buurmeisje gooide. Of toen ik maat Chantal z’n hoofd op de kantinetafel douwde en hij z’n tanden wel had kunnen breken. Of toen ik per ongeluk bij maat Sjakie een bierdopje in z’n oog schoot. En ergens staat me bij dat het deels mijn schuld was dat de lawinepijl met oud&nieuw omflikkerde en iedereen een kant moest opduiken. Of toen …

Alles zo ondoordacht van bravoure en die engel maar hopen dat er ooit een einde aan kwam.