Laten we het eens over geloof hebben. De gedachte dat ik ervan overtuigd ben dat ieder van ons een soort beschermengel heeft, daagt mij uit. Want mijn hand durf ik er niet voor in het vuur te steken.

Ooit vertelde iemand mij dat ik een beschermengel heb (een gids als ’t ware) en dat deze je helpt om een les te leren en wanneer je de les geleerd hebt, volgt er een andere leermeester. Diegene vertrouwde ik volledig, vandaar dat deze overtuiging zich nog in mij manifesteert.

Ik was een jaar of zeventien en onderzocht van alles. In een donkere nacht stond ik in de woonkamer naar buiten te kijken. Hardop vroeg ik mijn gids of die zich wilde laten zien, want ik kon het niet geloven. Toen ik mij omdraaide, zag ik op de bank opeens een contour zitten. Potverdimme ik schrok me lamlendig. ‘Ga weg, moi, doeg!’ en ik deed snel het licht aan. Niemand meer te zien. Maar in de paar seconden dat ik naar het contour had gekeken, had ik duidelijk een persoon herkent. Waarachtig. Niemand had ik het verteld. Toen ik weer bij degene kwam die mij over de gidsen had verteld, zei ze: ‘Een volgende keer hoef je niet te schrikken hoor als je gids zich laat zien.’ Hoe kon zij dat weten?

Sindsdien houd ik er rekening mee dat er meer is. Geen idee hoe of wat.