Onwies
  • 9 augustus 2020
  • Alfons
  • 1 reactie

Ik lijk wel onwies! Afgelopen mei struinde ik met m’n vriendin door de straten van stad. Corona vierde hoogtij, de straten leeg en de economie op z’n gat. Ondernemers smeekten je de winkel in, ik had net m’n loon binnen en om dan de stad in te gaan was een beginnersfout van het formaat: ‘Ik had honger en deed boodschappen, nu ben ik de eigenaar van gangpad vier.’
Uit meelij was het waarschijnlijk dat het me niks kon schelen, toch bekroop mij het gevoel dat mij een rib ontnomen was. Vijfennegentig euro voor een korte broek, maar wat was die ondernemer blij. Ik suste mijn geweten met het argument dat het een duurzame ondernemer was, de kledij had geen kinderhand gezien. Vijfennegentig euro voor een korte broek denk ik nog wel eens.

Nou, ik zal het je nog sterker vertellen. Afgelopen week was het zover, m’n lievelingsbroek was te gaar om gemaakt te worden. In Finland had ik de korte broek jaren geleden gekocht, een unieke korte broek. Ik had m’n loon weer binnen en vertrok naar m’n kledingmaker in stad waar ik vaker kom. Voor reparaties, maar ik heb er ook een broek laten maken. Een beste kerel die ik het werk gun alsof ik het aan een lokaal goed doel geef. Ik had wat in de kop en waar het op neer komt: drie broeken besteld voor gemiddeld honderd euro per stuk. Als je het qua geld bekijkt, dan lijk ik wel onwies. Maar als verhaal is het onbetaalbaar.

Sjakie zal wel zeggen: dat zijn 150 blikken.

Sjakie
10 augustus 2020 - 18:42

Dat zijn 150 blikken.