Ooit zal ik een mini cooper S bezitten, een bestel. Want zelfs de grote versie is èèn van de fijnste wagens die ik op onze wegen zie rijden.
Gister zagen Joost en mijzelf er èèn in Utrecht staan tijdens het nachtleven. Z’n fijne bak! Zelf heeft Joost een old school mini. Als hij een garage had, zou hij hem allang gestript hebben om hem vervolgens te pimpen tot een mini naar zijn hart.
“Heb je nog ideën voor de mini?” vraagt hij me.
“Als ik jou was, zou ik de achterbank eruit halen en samen met de kofferbak de vloer egaliseren. Dat zou uniek zijn en misschien wel handig.”
Hij doet dat niet. Raar.

Als ik mijn mini cooper S bestel heb, zou ik de ruimte achter de bestuurder en bijrijderstoel wel egaal hebben als laadruimte. Volgeladen zou ik roadtrips maken door Europa, vrouwen scorend in elk stadje. Want als je z’n bak hebt, dan overkomt je dat nu eenmaal. In de wereld bestaan er niet veel zekerheden, maar dit is er èèn van. De ware pussy wagon. Zonder de auto blijven de gesprekken met de dames bij diepzinnige filosoferende waarheden over het leven. Ze bestaan, vrouwen die daar met mij over praten. Soms politiek correct, soms passievol onzeker over wie ze zijn en wat ze doen. Vrouwen. Soms zitten ze drie treinstoelen verderop, maar voelt de weg ernaartoe loodzwaar aan in mijn gedachten. Dus begin ik er maar niet aan. Soms zitten ze aan tafel bij me tijdens een etentje. Mooi en veelbelovend. Nu moet zich alleen nog de mogelijkheid voordoen tot èèn op èèn contact. Omdat ik daar naar verlang, ben ik daar ook heel bang voor. Dus onderneem ik niets. Blijf ik zitten waar ik zit en mooi wezen. Soms is dat genoeg.