De smalle stoepstrook vormde een mooie balk om fietsend op te balanceren, maar die verrekte ‘balk’ bezat ineens een gat voor een afvoerputje. In m’n roezige staat viel mij dat te laat op, dus wat doe je dan? Ik probeerde wat, maar wist al dat er verder geen steun meer was om op te fietsen. Ach ik deed het nog netjes. Ik stuurde mij van de smalle stoepstrook af, maar was wat uit balans. Gelukkig fiets ik niet zo snel, dus vlijde mij op het wegdek. Typisch. 

Niemand die het wist, want niemand was erbij behalve ik. Ik lag best lekker. Even had ik het gevoel langer te willen liggen, maar de verlaten weg kon elk moment een auto tevoorschijn toveren. Ik lachte om mezelf en ging staan. Raapte m’n fiets op en gniffelde nog eens. Er ratelde iets toen ik begon met fietsen, maar ik schonk er geen aandacht aan.

Ik fietste naar m’n trein en bij het stallen van de fiets, kwam ik er bij inspectie achter dat er een spaak los zat. Die heb ik verwijderd om het mezelf een volgende keer makkelijk te maken. Ik haalde m’n trein en met een glimlach sloot ik m’n dag in Beilen af.