Er was geen man die zich om hem bekommerde. De kerel sjokte in z’n lange jas over de brug, langs de kade, de trap af naar de steiger en liep zo de plomp in.

Dat baarde opzien, mensen die hem eerst niet zagen, stonden nu te kijken vanaf de kade. De jonge vent spartelde niet, hij trappelde water alsof het doodnormaal was. Z’n muts was droog, maar de peuk in z’n bek viel van natheid uit elkaar. ‘VIJF ZES ZEVEN ACHT’ hij telde disciplinair en des te meer bekijks hij kreeg, des te meer hij op z’n gemak leek. Hij zwaaide vriendelijk naar enkele mensen en glimlachte tussen het tellen door. ‘GAAT HET GOED?’ riep een vrouw vanaf haar woonboot. Z’n grijns werd groter en hij stak z’n duim op. Sommige mensen waren inmiddels aan het filmen, anderen twijfelden of ze het alarmnummer moesten bellen. Nog weer anderen stonden buiten gehoorafstand te bellen en wezen alsof ze de andere kant van de lijn wilden laten zien waar de jongen watertrappelde. Om vervolgens hun schouders op te halen alsof ze de ander niets konden vertellen over de ernst van de zaak. Na vijftig tellen klom de jongen via de steigertrap uit het water en droop af, verbijsterd nagestaard door de meute.