Het zit erop, de jaarwisseling is geweest. Dat zal geen verrassing zijn. Wat u misschien wel verrast, is dat ik tijdens de viering in de kroeg werd aangeschoten door W. We wensten elkaar het beste, en hij wist mij te vertellen dat hij mijn columns las (soms wilde hij het niet, maar deed hij het toch). De weerstand die hij af en toe ervaart, komt door mijzelf. Dan moet ik maar niet over jeuk schrijven. Om dergelijk anaal kabaal te voorkomen, droeg hijzelf een columnonderwerp aan: de jumbokar. Blijkbaar is er een jumbokar bij het distributiecentrum van de Jumbo, en deze was gejat. ‘Waarschijnlijk een stunt van de één of ander, hij komt wel terug.’
W is een stille lezer. Hij schreeuwt het niet van de daken, zoals velen doen. Nee, onder de radar slaat hij soms eens op zijn dijen bij het lezen van de hilarische grappen die ik in de columns achteloos tussen de punten en komma’s strooi. Af en toe pinkt hij een traan weg als ik groot leed beschrijf. Het is zo’n gevoelige jongen als hij in zijn eentje is. En soms stormt hij met mij mee de barricaden op, als ik het grote onrecht in de wereld een halt toe roep. Dan wupt hij op van zijn stoel, zet zijn kwaaie blik op, en roept: ‘Ja, houd daarmee op!’ Vervolgens gaat hij weer rustig zitten, want al die poeha, dat hoeft voor hem niet. De rust zelve, daar kan Boedha nog een punt aan zuigen.
W blijft anoniem. Want ik weet niet of hij de spotlight op zich gevestigd wil. Als onderwerp van mijn column, zal de paparazzi binnen de kortste keren bij hem aan de dakgoot hangen voor dat exclusieve shot van de columnlezende W. De paparazzi gun ik niemand. Als ik hem was, had ik de dakgoot alvast wat losser geschroefd.
Ik vond het mooi dat W dit aandroeg, en wilde hem bij deze laten weten dat ik hem niet vergeten was. Echter heb ik geen flauw idee, of de jumbokar alweer terecht is?!
* alle namen en initialen gebruikt in deze column, zijn fictief, om de ware gedaante van Wilfried anoniem te houden