Over en uit
  • 3 april 2017
  • Alfons
  • 0 reacties

Het is voorbij. De fles was leeg. De koek was op. Hier scheiden onze wegen. Dames en heren, de geheime kroeg van weleer heeft zijn deuren afgelopen zaterdagnacht definitief gesloten. Jazzcafé Alto is niet langer.

Afscheid nemen. Het Dagblad van het Noorden besteedde ruimschoots aandacht aan zijn verhaal. Een man geboren in de schaduw van de tap creëerde een haat-liefde verhouding met het horeca bestaan. Een gastheer die alles gaf en zodoende geen ruimte had voor zijn passie – de muziek. Nu kiest hij weer bewust voor de ruimte om muziek te ervaren en maken.

Met grote regelmaat schreef ik geïnspireerd in zijn kroeg. Als ik rond half twee op een woensdagnacht terugkwam in Groningen na een avond trainen en kantine hangen, dan nam ik nog een afzakker bij hem. Ik schreef en hij liet me met rust. Maar hij liet me weten dat ik welkom was, stelde mij op m’n gemak. Liet me non-verbaal weten dat m’n aanwezigheid goed was. Dus ik nam er dames mee naar toe: een tinder date, Carice, Lulu en uiteindelijk m’n vriendin. Hij stelde zich netjes aan elke dame voor, nam hun hand en kuste de rug ervan. Galant en het stelde mij in een goed daglicht. Ik kende immers die charmante grijze vos.

Het afscheid nam drie avonden in beslag. Zaterdagnacht wandelden mijn vriendin en ik er binnen. We bestelden ons laatste drankje en keken elkaar in de ogen. We proosten en gleden weg in één van onze roezige conversaties. Op een gegeven moment liep de baas langs. We keken elkaar aan en het lichtje schoot bij hem aan. Hij vertelde me dat hij weer in m’n boek was begonnen en ik feliciteerde hem met zijn keuze. Het is knap om te kiezen voor wat het hart wil. We namen afscheid, bedankt.

De kroeg hoeft niet meer geheim te blijven, ik ga op zoek naar een nieuwe nachtelijke anonieme schrijfhaven. Daar zal ik af en toe één op hem proosten, hopend dat hij het goed heeft. Dat is hem gegund.

Er zijn nog geen reacties