‘Had je ooit gedacht dat het leven zo mooi kon zijn?’ concertfluisterde ik in haar oor. Ze glimlachte me aan, knikte en gaf me een smok. Stiekem biggelde er een moment later een traan over m’n wang tijdens het Oosterpoort optreden van Gregory Allan Isakov.

Dat de tamboerijn een waardevolle aanvulling kon zijn in een lied, wie had dat vroeger verwacht tijdens basisschool muziekles? Maar de drummer vulde de akoestische set ritmisch schuddend mooi aan tussen de akkoorden van gitaar, banjo, contrabas en viool door. Het vijftal speelde mij in een roes en de zaal voelde als één grote hangmat. Het licht en geluid creëerde een magische sfeer waarin alles  zo hoorde te zijn. Als alles is zoals het zou moeten zijn, dan voelt dat voor mij als het summum van het bestaan. Dat m’n ogen begonnen op te wellen was mij niet vreemd. Als ik mij in het paradijs waan, dan voelt dat als thuiskomen.

Ik verkeerde in een paradijselijke roes en toen de lichten weer aangingen, deelde de man naast ons z’n enthousiasme met mij. Deze vreemde had ook staan te genieten en in mijn ogen herkende hij hetzelfde geluk.