“Tom&Edwin nodigen je uit voor een partijtje.”
Facebook stuurde me een bericht. Een feestje is altijd leuk, maar een feestje van Tom&Edwin is geweldig. Zo geschiedde. De fiets en Sjakie vergezelden mij op de heenweg. Bart had nog heel lief aangeboden om ons in zijn bolide heen te brengen, maar praktisch kwam dat niet uit. We zouden hem daar wel zien.
Oi oi joi, het gedonder van plezier startte fijn. Een weerzien met Tom werd gevierd met een omhelzing en we schoven aan bij’t gezelschap in de keuken slash woonkamer. Maar Sjakie vond dat’t geen woonkamer was, want het was een keuken. Een glas, cola en berenburg. Alles was voorradig! De gesprekken konden aanvangen. Zo sprak ik mevr. Dijkstra over het feit waarom ik haar vaak bij het Umcg op fietse tegenkwam, en legde ik uit waarom ik haar al een tijdje niet had gezien. Broeder Roelof werd bestookt op Twitter door mensen van lokale politieke allure, zo wist hij mij te vertellen. Een interessant verhaal, ik mag hem wel. Eising had ook serieuzere plannen, maar waarom in vredesnaam in Helpman?! Ook daar had hij een antwoord op. Mevr. Dijkstra had tegenstrijdige berichten over de buurt, één van de betere pauperwijken was m’n conclusie.
Vervolgens werd de zitbank in beslag genomen en sprak Bart vol passie over zijn plannen. Uitstekend ging ik en de borrelnoten werden van stal gehaald. Mevr Dijkstra zag erop toe dat alles volgens planning verliep en voor mijn aangezicht werd de Mexico tafel gepland. Daar hield ik mij van afzijdig. Daar kon niks geen goeds van komen, morgen heb ik nog een late dienst. Wel vonden Sjakie en ik dat in onze tijd ‘Mexicaantje’ simpeler was. Slechts een kwestie van dobbelstenen gooien, en zuipen. Deze groentjes haalden allerlei regels van stal en dat moesten ze zelf weten.
Tim heeft een vriendin en hij is met haar nog leuker dan hij al was. Ik kreeg een knuffel. Wat lief.
Toen kwamen er nog enkele porno popjes binnen en dat vond ik leuk. Bart liet wat zaalvoetbalfilmpjes zien en toen was het tijd om de stad in te gaan. Sjakie en ik wisten de weg! Dus zo eindigden wij met een pizza in de bek en een glimlach op ons gezicht. Tom&Edwin bedankt!
Karlijn, ik miste je!