Minder traag dan ik wilde had ik de trappers getrapt. De zon scheen, we stonden binnen. Ze was van me afgedwaald en de ranken groeiden om ons heen. De jongeman had ons welkom geheten. Ik plukte een framboos. Alleen de rijpen, er groeiden er zoveel. Ze hadden de wildgroei georganiseerd waardoor wildgroei geen kans kreeg. De jongeman had er weinig mee te maken vermoedde ik. Hij was slechts een zomerwerker in de kas van z’n moeder. Stellages op grote vierkante meters grond. Ronde doorzichtige kaswanden verdwenen tot in de verte. Zij bewoog zich als een vlinder tussen de ranken door. Frambozen verdwenen in haar zakje. De jongen had keurig netjes ‘Hallo’ geantwoord op mijn ‘Moi’. We waren verdomt bij Erica ventie, waar zijn je manieren! Er kwam geen Drents woord uit z’n strot, alsof z’n moeder hem op een bepaalde toekomst wilde voorbereiden. Ik voelde mij een verrader. Had Lohues immers niet geschreven over al die kassen en hun lichtvervuiling? Nu dwarrelde ik hier uit eigenbelang rond, verse frambozen, heerlijk!
Ik volgde haar sporen. Zij fladderde rond. Onschuldig vulde zij haar zakje en gooide mij een glimlach tegemoet. Daar, tussen twee stellages groene ranken, kwam ze mijn kant uitgelopen. De wereld even stil. Het plaatje volmaakt. Zij plukte de vruchten, maar ik genoot. Een moment voor menig fotograaf en ik sloeg hem op. Wendde mijn blik er niet vanaf. Haar ene voet hing dansend in de lucht voor de ander. Haar rechterarm geheven, reikend naar de volgende framboos. Aan de linker onderarm bungelde het zakje. Haar bovenlichaam draaide sierlijk mee alsof er muziek voor haar werd gedraaid. Volledige concentratie lag verscholen achter de twinkeling in haar ogen. Ze bleef plukken alsof het een lieve lust was. Ik vroeg haar of ik nog een beetje meer verliefd op haar kon zijn. ‘Ja hoor, dat kan zeker,’ vond ze. ‘Dan ben ik dat.’