Oh mien god, ik heb iets gedaan. Het is hommeles! Wat deed ik? Ik weet het niet precies, maar hier ga ik het krijgen.

Ze komt resoluut overeind. Over haar linkerzijde glijdt ze van de bank af en als ze op haar benen staat, beent ze naar me toe met haar schouders geheven en ellebogen krom. Dan gaat ze voor me staan met gefronste wenkbrauwen en kijkt me verontwaardigd aan. Onze blikken hebben elkaar vast. Ik heb haar tegen de haren ingestreken, dat is duidelijk. De pis is lauw, wat gaat er komen?!

‘Papa, je moet niet doen. Jij magge niet verbraouwenaena enoe aaje zealemaleeln! Zo!’ en nadat ze haar laatste woord heeft gesproken, gooit ze haar armen over elkaar om haar woorden kracht bij te zetten. Net als haar wenkbrauwen die ze met een extra frons aanzet. ‘Maar ik,’ stamel ik en lach om haar. ‘Toneelspeler! Ik deed helemaal niks.’ Stiekem verschijnt haar grote glimlach en ze draait zich om, om fier terug te lopen naar de bank. Waar ze behendig opklautert om zich weer voor haar tekenfilm te zetelen.

Wat ben je ook een portret, prachtig!