Allemaal foto’s komen voorbij op mijn computerscherm. Dat komt omdat ik te lang wachtte met typen, dan start de screensaver.
Het wachten was te wijten aan mijn overdenkingen. Voor ik aan mijn column begin, sta ik altijd even stil bij mezelf. Wat heb ik gedaan de afgelopen week en wat is mij het meest bijgebleven? Wie of wat heeft mij verwonderd en hoe is dat allemaal gegaan?

Ik heb heerlijk gegeten met Paulien deze week bij Wagamama in Groningen. Het werd geen trio met Rian erbij, maar een duo om mijn eenzaamheid te verdrijven. “Wel grappig,” dacht ik bij mezelf. “Alleen dames reageerden op mijn column over eenzaamheid en maat Al smste dat hij het een depressief verhaal vond.” Ik antwoordde hem dat het hele normale gevoelens zijn en ik ze bespreekbaar wil maken door als voorbeeld te dienen.

Het eten was gezellig en ik dacht bij mezelf dat ik jaren mijn tijd had verdaan door achter de verkeerde zus aan te gaan. “Die ander was ja ook veel te lang. Om die te zoenen had ik een kratje nodig om op te staan.”

Zo overdenk ik ook de foto’s die ik op mijn screensaver voorbij zie komen. Een foto van mijn ouders waarmee ik in de kroeg zit nadat Magrietha en ik onze UMCG literatuurstudie voldoende hadden afgerond. Wanneer zat ik voor het laatst met mijn ouders in de kroeg?

Een foto van een meisje waarmee ik een nacht in Groningen aan de haal ging. Mirjam die niet op de foto wilde. Foto’s van de natuur in Nieuw Zeeland en een foto van een spiegelreflectie op de muur welke ik zeer kunstzinnig vind. Overal sta ik even bij stil en ik prakkezeer erover.

Te lang prakkezeren helpt niet, maar het is soms wel mooi. Zo heb ik vanmiddag een stuk geschreven over de jeugdpsychiatrie en deze stuurde ik op naar twee collega’s met de vraag wat zij van’t stuk vindt. Stel je toch voor dat zij er net zo overdenken, maar het nog nooit zo hadden bekeken. Wat zal dat voor me betekenen? Op ditzelfde moment is het half één zaterdagnacht geweest en er vindt van alles plaats in het uitgaansleven. Ik ben er niet bij, wat zult ze mij missen. Ik heb vanavond nog wel pogingen ondernomen om contact te krijgen met Fix Up vd Waard, maar ik hoorde van Sander dat hij bij @ is. Tegen de tijd dat ik dat hoorde, was ik er eigenlijk al over uit dat ik niet meer wegging. Toch leeft er nog steeds twijfel bij me.

Stel je nu eens voor dat ik bulten gezelligheid mis? Dat zet me aan het twijfelen. Doch wimpel ik de gedachte weg vanwege de dag van morgen. Dan vieren we namelijk vaderdag door mijn vader mee te nemen naar Giethoorn, waar we de wateren onveilig zullen maken met onze stuurmanskunsten. Twee uren varen met mooi weer sluiten we af met een BBQ bij m’n zus thuis. Wat zal ik een pret hebben met mijn twee neefjes en nichtjes die door mij druk gemaakt worden en door mijn zussen op de donder zullen krijgen omdat ze te druk zijn. Ik kan er nu al om lachen. Donderstenen zijn het en ik houd van ze. Ik weet nog dat ik bij de geboorte van Noa een telefoontje kreeg. “Wij gaan zo op bezoek, wil je mee?” Binnen vijf minuten had ik mijn kamer verlaten en stapte ik al op de trein naar Beilen vanuit Groningen. Nog nooit heb ik zo snel gefietst. In het ziekenhuis troffen we Marijke aan met rode wangen en hoewel ze al uren wakker was, glunderde ze vol trots. Noa was er. Als ik daar zo aan terugdenk, prijs ik het leven.

Altijd blijft er wat te prakkezeren over. Zal Nienke nog een ‘ik-ben-geslaagd-feestje’ geven? Hoe zal het met mijn sixpack onderneming gaan verlopen? Maandagavond komt mijn team voor het eerst samen en ik ben zeer benieuwd hoe gemotiveerd ze zijn. Zal Beilen door ons verrijkt worden met entertainment? Zal niets ons te dol zijn en zullen wij een steentje bijdragen aan een betere wereld? Zal ik tevens een column in de lokale krant van Midden Drenthe mogen schrijven? Het zal mij allemaal benieuwen. Het initiatief is genomen en hoewel ik het spannend vind, geloof ik dat het allemaal kan. Ik zal er maar niet teveel over prakkezeren, het komt zoals het komt.