Dat ik eens, ooit, een verhaal mag schrijven dat een ieder verbindt. Aan de ander. Aan z’n naaste. Van mens tot mens, aan mens en voor iedereen, van iedereen. Omdat ik van hen allen houd. Mij tot hen betrokken voel. Dat we een moment elkaars hart mogen raken. Een voorzichtige omhelzing van liefde omdat we een ieder dankbaar zijn voor hun aanwezigheid. Voor dit bestaan.

Voor de muziek die ons dagelijks omringt in alles. In een bries langs bladeren aanzwellend door het ritme van al onze harten om vervolgens gesmeerd te worden door hemelse serenades uit onze kelen. Een bas op de achtergrond vanuit het leven om ons heen, doordringt onze lijven van het vaste aardse bestaan. We leven! Mens we leven! Laat ons houden van elkaar, laat ons onderuit zakken in de geborgenheid van schoten gelijk die van onze moeders. Van waaruit we opkijken tegen de grootsheid van onze vaders. We mogen tranen plengen om hun herinneringen. We mogen ze herdenken, hun nagedachtenis even dicht tegen ons aanhouden alsof ze kunnen voelen dat we diep in ons hart nog altijd kwetsbaar zijn. Een kwetsbaarheid die onze kelen snoert daar waar de brokken weg geslikt worden. Het leven is emotie en zij die hier het beste mee om kunnen gaan, leven even zorgeloos met een glimlach als met een traan. Zij ontspringen geen enkele dans, maar fieren op het ritme mee. Zij verzetten niet, zij trotseren. Zij zijn wij in onze goede dagen. Wij zijn hen op hun slechte dagen.

Laat ons geen muren opgooien, laat ons elkander verblijden met een handdruk, een knikje en forceer geen glimlach. Glimlach alleen als je het meent, wee je gebeente als je hem misbruikt. Een glimlach is dierbaar. Hij is de snaar rechtstreeks uit ons hart, laten we die snaar zoeken tijdens het spelen. Mens blijf spelen. Toon ons uw binnenste, want daar binnen schijnt uw heldere licht. Daarbinnen verblindt u mij en ik ben graag blind in uw licht. Er is geen twijfel dat ik dit voor u schrijf. Voor jou en ieder ander. Opdat u weet dat ik deel maak van u en u deel maakt van mij. Onlosmakelijk verbonden. We zijn hier samen, als mens met ieder z’n naam. Ook al roep ik uw naam niet, weet dat ik u zie en bewonder. Speel en glimlach als je het meent. Ik ben blij dat u er bent.