mag je geen pubers noemen. Dat weet iedereen.

Ze vertellen zoveel en ik probeer aandachtig te luisteren. Allang blij dat ik één van de personen ben waar ze nog van alles aan willen vertellen.

Ik weet nog dat ik hun leeftijd had, al m’n spontane verhalen over wat ik gedurende een dag had beleefd begon ik opeens voor mij te houden. Geen idee meer waarom. Wilde ik geen verantwoording meer afleggen? Ik liep toen wat met mijn ziel onder de arm. Alles wat vanzelfsprekend was geweest als kind, dat je gewoon kind mocht zijn en nergens rekening mee hoefde te houden, dat verdween. De onschuld verdween, opeens moest je dingen. En hoe het ook kwam, geen idee, maar alle vragen die ik bij me droeg, die hield ik voor mezelf. Zorgen begon ik mij te maken. Of ik wel knap genoeg was of leuk. Waarom ik in hemelsnaam puistjes kreeg en alleen voetbal bleef nagenoeg hetzelfde, totdat ook dat veranderde.

Dit weekend voelde ik mij als oom vereerd dat m’n twee nichtjes bij ons wilden logeren, dat ze met mij de stad in wilden. Bij de Hema lunchen en daarna drie winkels in om ons spel te doen: kleren voor de ander uitzoeken. Een ieder kiest een setje uit voor de ander en na het passen kiezen wie het mooiste setje uitkoos voor je.

Bedankt dames voor de verhalen, de eer was geheel mijnerzijds. Foske vindt jullie ook fantastisch!