Ik schrijf een boek, maar ik heb nog geen idee waarover precies. Dat is lastig schrijven kan ik u vertellen. Puzzelstukken heb ik hierdoor, te over. Allemaal fragmenten van zaken die me interesseren, die ik grappig vond of die ik mij om de één of andere reden herinner. Zoals liedjes die me zo ineens te binnen schieten of dat ik merk dat ik fluit waar iedereen stil is. Of dat ik denk aan die vriend of vriendin en hen dat eigenlijk wil laten weten, maar ze te kort doe.

Afgelopen vrijdagavond was ik alleen thuis, alles was vredig en er schoot me iets te binnen terwijl m’n laptop binnen handbereik stond. Vol van vreugde schreef ik weer een stukje, een puzzelstukje. Ik denk dat m’n puzzelstukjes wel drie boeken kunnen vullen of één heel dik boek, maar daar houd m’n vader niet van. M’n moeder houd weer van puzzelen. Zij verwerkt altijd met geduld en vertrouwen duizend stukjes tot een mooi geheel. Tussendoor legt ze het even opzij want morgen is er weer een dag. Het is een proces en zolang ik dat onthoud, zal ik m’n vertrouwen behouden dat het boek er komt. Want nu zit ik met vele puzzelstukjes en soms weinig geduld.