‘We zijn RIJK,’ stuurde ze mij. Ze had gelijk en ik glimlachte om haar wijsheid, iets waar ik mij steeds vaker op betrapte. Het was zaterdagnacht, ik zat in m’n nachtdienst, zij was thuis.

Even tevoren was onze conversatie over de whatsapp gestart door mijn vriendin.
‘Aanstaande vrijdag hebben we een etentje,’ informeerde ze mij.
‘Uitstekend, leuk!’ was m’n antwoord. ‘Met wie?’ vervolgde ik.
‘Met die en die,’ stuurde ze. ‘En zaterdag hebben we de wijnproeverij en zondag een feestje van m’n nichtje.’
Potverdikkie, dacht ik, ik heb geen moment voor mezelf of alleen met haar. Ik mijmerde verder naar een opmerking van Hoan eerder deze week. Zij had gezegd niet teveel meer willen plannen, ze wilde op de dag zelf kunnen kiezen waar ze zin in had in plaats van zichzelf vast te leggen. Dat principe sprak mij ook aan en dat benoemde ik naar m’n vriendin.
‘Oooh maar je hoeft ook niet mee,’ stelde ze mij gerust. ‘Als je liever naar de verjaardag van Rooie Dakhaas gaat zaterdag, is dat ook prima!’

Mooi is ze hé, m’n vriendin. Ze gunt me alle vrijheid en we lopen perfect samen.

Ik vervolgde met wat gemormel over het feit dat onze agenda’s het niet toelaten om iedereen vaak te zien, waarop zij benoemde dat we RIJK zijn. Beide hebben we mooie mensen in overvloed om ons heen verzameld en dat onze agenda’s te klein waren geworden om ze allen te zien en spreken. Het besef drong tot me door en ik legde mij er blij en teleurgesteld bij neer.

De volgende dag werd ik rond vier uur wakker. M’n vriendin kwam naast me liggen en zei:
‘We krijgen zo meteen visite.’ Ze wilde het eigenlijk als verrassing organiseren, maar ze kon het niet voor zich houden. Naar aanleiding van ons gesprek, had ze Sjakie en Chantal uitgenodigd om te komen eten en klaverjassen.

Ze is de beste! Ze wist beter dan ik wat goed voor me was. Toen ik onder de douche vandaan kwam, hoorde ik me zeggen tegen haar: ‘Ik wist niet dat ik het zo leuk vond dat ze komen.’