Er begint iets te dagen. Een roeping.

De afgelopen dagen heb ik meerdere informatieve bijeenkomsten bij mogen wonen. Een theater voorstelling van het genootschap de Verleiders – ‘Door de bank genomen, 10 jaren later’. Een avond later bezocht ik de Nacht van de Filosofie waar de keuze uit onderwerpen legio was. Er waren vier ronden van ‘colleges’, ik koos voor een Italiaan die vertelde over kwetsbaarheid en vrijheid. Vervolgens bekeek ik een gesprek over ‘het luisterend oor’ en ik sloot af met de Fries Michel Dijkstra die een spoedcursus Taoïsme leek te geven (een mooie grapjas). De vierde ronde sloeg ik over, alle informatie moest indalen. Ik kocht het boek van Michel en van een jongeman die over Kapitalisme en eventuele alternatieven zou vertellen in ronde vier.

Allemaal informatie die van levensbelang leek: ons geldstelsel met z’n onhoudbare inflatie veroorzaakt door de ECB en de afsluitende vraag wat we eraan kunnen doen. Het verhaal van de Italiaan over het loslaten van verzet tegen onze basisangsten voor de dood, ziekte en het ouder worden.

Als we onze intuïtie volgen en zorgen voor ‘iedereen’, als we ons leven inrichten vanuit een basis vertrouwen dat alles giet zoals het giet en het niet-doen doen, dan leven we in afstemming met elkaar. Dan zijn we ontvankelijk voor de verlangens van de ander, maar delen de verantwoordelijkheid en nemen hem niet ongevraagd over (het niet-doen).

Och en tussen al die noodkreten die schreeuwen om aandacht, wordt het mij steeds duidelijker dat ik mag wachten tot ik mijn roeping helder heb. Ik mag blijven observeren om de puzzel die er als mensheid gelegd mag worden in het vizier te krijgen. Als het zover is, dan schrijf ik er een boek over.