Een middag het huis voor mezelf, wat een luxe. Het voelt aan als een feestje. De dames zijn op pad en de hond en ik hangen de slingers op. Rust! Zo meteen begraaf ik mij met een dekentje in de kussens van de bank om een aangeraden serie te bekijken. De hond zal ergens een keer een rondje willen lopen en laat ik alvast wat drinken en snacks pakken voor ik mij ingraaf. Maar nu ga ik eerst even naar het toilet.

Dus ik open de wc-deur en de feestsfeer werd neer geknuppeld als een zeehondenpup.

Voor hun vertrek hadden de dames het toilet bezocht en daarna waren ze rap weg. M’n dochter had nog even getwijfeld omdat ik zei dat ik haar zou gaan missen, waardoor ze uit medelijden opeens besloot bij mij te willen blijven. Ze heeft zo’n groot en goed hart. Dus ik dankte haar, maar zei dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen als ze ging. Na de extra stevige knuffel ging ze dan toch maar en ik had ze zelfs nog veel plezier gewenst. Ik had het ook gemeend…

…tot ik door die klamme mist van hun grote boodschappen omhelsd werd. Liefde blijkt niet altijd over rozengeur te gaan.