so wacked off the scooby snacks!” Natuurlijk een liedje van the Fun Loving Criminals, ze spelen op dit moment door m’n speakers.
De hele dag luister ik wat muziek, kijk wat filmpjes en daar tussendoor bezoek ik Folkert zijn nieuwe crib en spreek ik met Al aan de Phone. Ik ben werkloos en dit is wat ik doe. Hoewel het zondag is, en het voor sommige mensen heel normaal is om op zondag niet te werken. In mijn gezondheidszorgsector is onregelmatig werken een gewoonte.
The White Stripes spelen nu een liedje, Seven Nation Army. Zoals ik al zei, werken op zondag is niet ongewoon in de zorg. Werkloos zijn voor mij wel. Altijd is me in’t verleden een baan aan komen waaien. Solliciteren is wat ik deed en binnen een week had ik dan een uitnodiging voor een gesprek en na dat gesprek een baan. De afgelopen week ben ik als een tornado tekeer gegaan op het internet, op zoek naar de meest uiteenlopende banen waar ik interesse in had. Met de nadruk op dit laatste en toch weer niet. Ik ben bereid om banen aan te nemen die niet in mijn straat liggen, maar waar ik wel in geïnteresseerd ben. Ik ben zelfs op m’n longboard langs Tempo Team en Randstad uitzendbureau gegaan. Bij Randstad kreeg ik nog een kaartje mee met de boodschap: “Bel in Maart maar weer, misschien hebben we dan wat.” Tempo team wachtte me al op, alsof ze wilden zeggen: “Kom je met een longboard binnen en je normale (doch jouw goedstaande) kledij, dan is daar het gat van de deur!” Dat zeiden ze natuurlijk niet, het meisje verwoordde het als volgt: “Eh nee, in de zorg hebben we niets. Succes!”
Bob Dylan – like a rolling Stone….Bob vertelt me van alles, maar ik luister niet naar hem. Ik denk na. Hoeveel geld heb ik nog? Was het slim om te zeggen tegen mijn oude bazin…..o Bob zegt: “How does it feel?” en dan nog wat, maar ik wil mijn zin afmaken. Of het slim was om te zeggen tegen mijn oude bazin: “Ik vind dat de jongeren een betere behandeling verdienen, ik wil hier niet meer werken, ik ga op zoek naar wat beters!”…..O Bob zegt daarna: “To be on your one, like a compleet unknown.” Nu moet ik dus afwachten of m’n geloof in wat beters ook wordt beloond.
Potver3, wat is dit voor liedje? Carla Bruni met Raphael zegt m’n computer. Je zou toch zeggen: “Alfons, je weet toch wel wat voor liedjes je afspeelt?!” Ik antwoord u ontkennend. Deze week heb ik namelijk tevens mijn cd collectie opgeruimd en ik kwam gefikte cd’s tegen die Al nog voor mij gemaakt had. Ooit hebben we namelijk samen een feestje georganiseerd en hij zorgde voor de muziek. En nu beluister ik die muziek nog eens dunnetjes over. Bedankt Al, altijd leuk verrassingen. Niet wetende wat er komen gaat, maar vertrouwen op de smaak van een maat.
Hij vertelde me aan de telefoon dat ze verhuisd zijn en zeer tevreden.Net als Folkert, ook zo’n tevreden jongen op’t moment. Steven blijft nog in z’n studentenkamer wonen, mooi stug vasthouden aan eigen normen, daar houd ik wel van, een eigen mening.
Dat zei Joost ook, dat hij wel van een eigen mening houd. We speelden Skip Bo en Geralda won, twee keer! Gefeliciteerd, je verdiende het. Skip Bo, het spel kan raar lopen. Dan lijkt het alsof je wint, maar dan is het wachten geblazen op de juiste kaart. Misschien is het ook wel zo met banen. Gewoon wachten tot m’n kaart gespeeld wordt en dan is er niks meer aan’t handje. Gewoon vertrouwen hebben dat’t wel weer goed komt, dat zegt Leow altijd. Anders kan ik altijd nog banken ……Greenday speelt Poprocks and Coke…..”I’ll be there for you….” zingt ie. “If you should fall, you know I’ll be there.” Dat is nog eens lief……banken overvallen dus, “wacked of the Scooby snacks!”