Rustdag
  • 2 juni 2019
  • Alfons
  • 1 reactie

Zondag rustdag. Met dat idee startte ik de dag. De laptop opgeborgen, vandaag had ik vakantie.

Althans, dat was het streven. Van het vaderschap kreeg ik geen vrij en ze besloot in de middag om te huilen. Geen idee waarom, moeheid? Vieze luier? Honger? Verstopte neus? Te warm? Doorkomende tanden? Gissen liet ze me en ik wenste dat ze kon praten. Normaal vermaakt ze zich prima in haar eentje. Als ze huilt, is de oplossing meestal duidelijk. Nu niet en ik bleek geen heilige. Buren kunnen me vermanend hebben horen spreken. Ik heb haar machteloos bevraagd en toegesproken. En opeens staat alles in de weg, niks gaat zoals je wilt.

En ik dacht – ach laat ik dat eens delen. Zal vast herkenbaar zijn voor andere ouders en mensen zonder kinderen zal het blij maken. Vandaag hebben we overleeft, want zo voelt dat. Alsof je op je tenen loopt en dat je terugdenkt aan de dagen waarop je met zulk lekker weer op het terras ging zitten of naar het blauwe meer ging.

Pedagogisch was ik misschien onverantwoord, en de buren moeten gedacht hebben dat ik haar wat aandeed. Maar dat deed ik niet, ik heb bijna met haar mee gehuild en moest toegeven dat ik even machteloos was. Totdat ik mij bedacht om een zetpil erin te doen en te gaan wandelen, met een ijsje. Want het was warm. Dat hielp. En in de avond was m’n vriendin er weer, toen werd de smart gedeeld. En nu is het elf uur ’s avonds en is er rust. Heerlijk! Maar niet te vroeg juichen, je weet nooit wat de nacht brengt.

Tom
3 juni 2019 - 20:47

Preach