Ik pak rap al m’n boxershorts uit m’n lade, loop zachtjes naar beneden stiekem de voordeur uit en gooi ze allemaal in m’n Mini. Ik draai de deur op slot en houd de sleutel op zak. ‘Zo, die zijn veilig!’

Veilig voor wie? Dat zal ik u vertellen.

Toen m’n vriendin en ik gingen samenwonen verdeelden wij gaandeweg de huishoudelijke taken. De vuilniszakken, de afwas, stofzuigen zijn taken die ik voor mijn rekening neem. Zij doet de rest, waar onder ook de was. Af en toe zegt ze resoluut: ‘Dit shirt is oud en wordt niet meer schoon, die kan wel weg, ik was hem niet meer.’ Lachend en gespeeld verontwaardigd zeg ik dan dat dat m’n voetbalshirt is, die hoeft niet stralend wit te zijn. Met pijn en moeite weet ik hem te redden van een enkele reis vuilnisbak. Hetzelfde lot is enkele van mijn boxershorts beschoren en afgelopen week gebeurde het volgende.

Mijn vriendin droeg haar broek met een gat erin ter hoogte van haar bovenbeen. Het gat vroeg erom om verder gescheurd te worden, het was namelijk haar werkbroek. Het ging hier niet om een hippe, dure versie rechtstreeks uit de winkel. ‘O wee,’ zei ze toen ik dreigde het gat te vergroten. ‘Als je dat doet, dan gaan jouw onderbroeken de prullebak in!’ Mijn vinger bleef nog even dreigend hangen in het broeksgat, tot ik besloot naar boven te gaan waar dit verhaal begon.

Teruggekomen in huis wachtte ik het juiste moment af en hoppakee ik scheurde dat gat twintig centimeter erbij. Met zweet in de bilnaad volgde ik het tafereel dat volgde. Ik wist dat m’n vriendin zich aan haar woord zou houden en vond het eigenlijk allemaal veel te spannend. Wat had ik mezelf op de hals gehaald?! Ze sprintte naar boven en ik hoorde haar roepen: ‘HÉ WAAR ZIJN ZE GEBLEVEN? NOU JA, DAN GOOI IK WEL WAT ANDERS WEG.’ ‘Oh ooh,’ dat had ik kunnen weten en boven aangekomen zie ik dat ze lachend een stapel hemden door het raam naar buiten gooit. ‘NEE…aaah dat was niet de afspraak,’ verdedig ik m’n actie. Ik wist het, m’n vriendin is beter in dit soort spellen dan ik. Terwijl ik buiten m’n hemden opraap, van het schuurtje afpluk, krijg ik nog een kledingstuk op m’n hoofd. Vervolgens zie ik haar het huis doorzoeken en ik gniffel. Elk kastje opent ze, maar nergens kan ze m’n boxers vinden. ‘Waar zijn ze?!’ en ik zeg niets. Als ze het hele huis heeft gehad, ontdekt ze de twinkeling in mijn ogen van euforie. De overwinning en spanning van het spel worden me te veel. ‘Haha, heb je ze echt…’ ze herinnert zich wat ik tussen neus en lippen door had aangekondigd en loopt naar m’n Mini.

Om een kort verhaal lang te maken, gister heb ik nieuwe boxers gekocht.