Onze buschauffeur schudde zijn hoofd. Er fietste een oude vrouw, halverwege de zeventig, op de dorpsweg voor ons. Haar arm bibberde uitgestoken naar links. Het ging haar te snel voor in één keer. Dus ging ze stil staan. De chauffeur remde zachtjes om tot stilstand te komen achter de vrouw. Voorzichtig keek ze achterom en zag dat het veilig was. Ze stapte weer op haar fiets en sloeg af.
Veilig verdween ze uit ’t zicht en de chauffeur zette ons in beweging. Hij schudde zijn hoofd, de vrouw had hem vertraagd en dat leek hij onnodig te vinden. Ondertussen dacht ik ontevreden over mijn reis. Die klote NS hadden werkzaamheden gepland waardoor er bussen reden in plaats van treinen. De reis duurde veertig minuten langer dan normaal en dat vond ik niet fijn.

De chauffeur en ik waren beiden ontevreden. Zo wilde ik niet zijn, kom kom. Had ik ’t recht om boos op de NS te zijn? Ik vond dat ik niet mocht zeuren, ik reisde immers gratis. De NS bussen bezitten namelijk geen kaartcontrole, dus had ik mij niet ingecheckt op ’t perron. Ik wilde niet ontevreden zijn, maar open en verdraagzaam.

De rest van de reis zat ik stil bij de gewaarwording van ontevredenheid. Ik had het gevoel herkent, ik bezat het te vaak en vroeg mij af waar het vandaan kwam? Waarom wilde ik het graag afreageren op de NS? Ik overzag m’n leven en besefte dat ik alles bezat wat m’n hartje begeerde. Dit gevoel was vandaag de dag overbodig, de vraag is – hoe laat ik een oud gevoel los? Één die er niet meer toe doet, maar die is blijven hangen uit gewenning en de maat werd.