Een schilder aan het werk zien heeft iets magisch. De man schatte ik rond de zestig, maar daar besteedde ik niet veel aandacht aan. Ik was gebiologeerd door z’n ezel die daar in het openbaar stond. Ik houd ervan om te kijken naar mensen die aan het werk zijn, maar een schilder bekijken is een vak apart. Ik wilde van alles van hem weten, maar wist niet waar ik moest beginnen terwijl ik er ondertussen voor wilde zorgen dat m’n hond z’n ezel niet omver zou lopen met de lijn.

Het canvas stond gericht naar een terras, in het plantsoen op een zonnige dag. Hoopvol wierp ik een blik op het canvas om een meesterwerk in wording te aanschouwen. Veel wit met enkele zwarte lijnen als basis van de compositie. De man was nog maar pas begonnen, jammer. Alle poppetjes en het consumptiegerei waren details die nog lang niet aan bod kwamen. De man creëerde kunst, ik stond erbij en keek ernaar. Hij had wel tijd voor een praatje. Nou ja praatje, gestruikel van mijn kant over enkele vragen. Wat vraag je zo’n man waar je het liefste gewoon uren naar zou kijken, maar dan zonder je bezwaard te voelen?

Het was hem waarschijnlijk al vaker overkomen, dus hij gaf me een kaartje waarop een schilderij van zijn hand stond afgebeeld. Doornik, Joost stond er op de achterzijde. Met zo’n voornaam kon hij niet meer bij me stuk.