Wat schitterend, ik voel me al met pensioen. Elke dag komt dat pensioen dichterbij, maar dit moment voelde als dat ‘Zwitser leven.’

In m’n schommelstoel op m’n zelfgemaakte veranda vang ik zomerse zonnestralen in de lente op. Wat een weelde! M’n leven samen delend met een prachtige vrouw, een jonge vrouw met grapjes en schoonheid verweven in haar hele wezen. Dezelfde pracht heeft ze geschonken aan m’n dochter die onze grapjes begrijpt en geduldig met ons het leven deelt. Ze bekijkt ons steeds vaker met glinsterde ogen van ondeugd, een goed teken. Ze voelt zich steeds veiliger in de wereld, haar wereld.

Wat voor wereld zal zij gaan zien? Dat bezinnen komt vanzelf met het schommelen. Op deze veranda zou ik bij het krieken van de dag kunnen vertoeven, bij de lunch, ons avondeten en de borrel. Kom me hier maar halen magere Hein als je het zover hebt. Ik hoef hier nooit meer weg als zij bij me zijn.

Gelukkig wacht het leven op me. Ik zal ongeveer op de helft zijn en ben benieuwd wat ze voor me in petto heeft. Ik zal het leven van jetje geven, ze is het waard. We zijn het allemaal waard potverdikke.