‘Ja ja, dat heb je al vaker gezegd.’

Dat klopt en daarom ben ik benieuwd of ik m’n voetbalschoenen na dit seizoen ooit weer ga gebruiken. Dit is m’n laatste seizoen heb ik besloten. De jaren van corona en de vele afgelastingen in deze klasse gaven me vele vrije zaterdagen. Dagen waarop ik kon kiezen wat we konden gaan doen. Natuurlijk lonkt ons tuinhuisje aan de rand van de stad. Daar kunnen we nog vele klusuren besteden of heerlijk luieren in de zon. Boek erbij of samenzijn met wie wil. Het deed me beseffen dat ik het voetbal niet miste, het was eigenlijk wel goed zo.

‘Zien we je dan alleen nog maar op klaverjasavonden?’ vroeg Jeep mij. Daar had ik ook over nagedacht, voetbal verbindt ons, wat als dat wegvalt? ‘De Sonnematen vrijdagmiddagborrel bij Forsenta lijkt mij een ideaal wekelijks moment om jullie te spreken,’ antwoordde ik hem. Achteraf realiseerde ik mij dat ik zo’n mooi wekelijks vriendenmoment al in m’n boek had beschreven.

Waar ik dacht dat ik het mijn vader al had laten weten via een bericht aan m’n moeder, leek hij afgelopen zaterdag even verbaasd toen ik het hem meedeelde na onze wedstrijd. Trouwe fan die hij is. Kritisch en trots. ‘Nou dan moet ik er nog maar even van genieten dit seizoen,’ deelde hij me mee. ‘Ja, ik ook,’ dacht ik.