Afgelopen week kreeg ik een mailtje. Dat gebeurt vaker, niets bijzonders. Altijd eerst even kijken wie de afzender is, onzin wordt verwijderd. Spam dient geblokkeerd te worden. Blokkeren voelt altijd goed, weer zo’n klootzak op z’n sodemieter gegeven. Hier valt niks te halen! Pak aan, POW right in the kisser.

Hoe dan ook, de medewerkster die over de schrijfwedstrijd gaat vanuit de bibliotheek in stad bleek de afzender. Haar naam vertrouwde ik en vol verwachting klopte m’n hart. Wat had ze te melden? Was dit een persoonlijk bericht vol lofzang? Of was dit een algemene mail die ik links kon laten liggen omdat ik te cool ben om mij druk te maken over die onverklaarbare inktvlekken in de boeken van alle concurrenten. Alsof ik concurrentie heb.
Och och och angstvallig knijp ik m’n staart tussen de benen om deze laatste hoogdravende opmerking. Ik heb er niks aan als ik mezelf op de schouders klop, dat moeten de lezers doen.

Wat blijkt nu? De lezers krijgen vanaf deze week de kans niet meer om mij veren in m’n reet te steken. Vanuit logistieke redenen worden onze boeken uit de schappen gehaald zodat ze niet meer uitgeleend kunnen worden. Dan kunnen ze namelijk beginnen om de balans voor 14 december op te maken, dan is namelijk de prijsuitreiking.

Dus ik afgelopen vrijdag nog eemn rap naar de bibliotheek om m’n boeken daar te bewonderen. Wat bleek? Ze waren beide uitgeleend. Met een glimlach vertrok ik.