Dag: zaterdag
Tijd: 20:45
Plaats: Old skool Beilen, the city that sleeps
Doel: Geld pinnen
Gisteravond moest ik nog geld pinnen om het cadeau voor het verjaardagsfeestje van m’n zusje uit de muur te trekken. Geld, het is niet origineel als cadeau, maar ze vroeg erom. Wie ben ik het om te weigeren?! Ik besloot om te gaan wandelen, het dorp is immers op een (beste) steenworp afstand en wandelen vind ik fijn. De wind en natuur geuren sloegen me om de oren waardoor ik me weer fris en fruitig voelde. Gister regende het ook een beetje, net genoeg om het weer guur te maken, maar te weinig om mijn haar door de war te brengen. Het moet echter wel gezegd worden dat je van goede huize moet komen om mijn haar in de war te brengen. Tot dusver komen er niet veel mensen van goede huize in dat opzicht. Dus ik heb mijn huis verlaten en ben op weg naar de euro’s. Het is vrij donker en gelukkig branden er lantaarnpalen. Altijd als ik buiten loop en het is verlaten op straat, denk ik eraan hoe het zou zijn om dingen te doen, die eigenlijk niet mogen. Of wat nu eenmaal niet handig is om te doen. Zoals een steen door een raam gooien of mijn sleutels boven op het dak van de bibliotheek te slingeren. Kwajongensstreken! Daar heb ik mijn portie wel van gehad. Teveel zaken heb ik kapot gemaakt in mijn onbesuisde buien en menigmaal werden mensen daar boos om. Raar… Terwijl ik de hoek bij de bibliotheek omloop, zie ik twee auto’s op de grote parkeerplaats van het gemeentehuis staan. De motoren en lichten aan en de bestuurders hebben hun ramen naast elkaar geparkeerd. Ik hoor ze praten, gemompel, meer hoor ik niet. “Een luguber stel”, denk ik bij mezelf. “Ze verhandelen vast drugs! En dan denken ze vast als ik mijn hand zo bij mijn jas naar binnen doe, dat ik een vijand ben die naar z’n blaffer grijpt.” Ik hield hen dus ook scherp in de gaten om te zien of één van beiden uit zou stappen om op mij af te komen rennen. Schietend en schreeuwend. Maar dat bleek allemaal weer mee te vallen en ik kwam in alle vrede aan bij de Rabobank, welke geen Rabobank meer bleek te zijn tot mijn verbazing. “O ja, ze zijn verhuisd.” Dus ging ik maar pinnen bij de ABN, waar ze tot mijn verbazing helemaal geen camera in de automaat hebben geïnstalleerd. “Hoe kunnen ze nu zien wie mij eventueel zou overvallen hier of hoe ik die oude vrouw voor mij overval?” O nee, kwajongensstreken zou ik niet meer doen. Met het cadeau op zak, besluit ik mijn wandeling nog even voort te zetten. Wie weet biedt het dorp nog iets vermakelijk op dit tijdstip. Achter de Scapino moet wat te beleven zijn, alleen hoorde ik dit nieuws pas later op de avond, dus liep ik maar richting de C1000. Daar staan vaak wel wat hangjongeren en geef toe, spanning bezorgen is hen op het lijf geschreven! Weliswaar is deze stempel hen door angstige omstanders toebedeeld, op dit moment is het mijn enige kans om de sensatiezucht te bevredigen. Met die intentie passeer ik de Action, het kruispunt bij de Marskramer en sla rechtsaf voor het bejaardentehuis. Zoals ik verwachtte scheen er niet veel licht op de lange, bijna lege parkeerplaats van de supermarkten. Bijna leeg… u las het goed. Want in de verte zie ik een paar gestalten bij elkaar hangen. Drie personen kan ik onderscheiden en terwijl ik hen nader, richtten zij hun aandacht op mij en vallen stil.
Vandaag word dit verhaal te lang om in een keer te vertellen, dus een open einde met het vervolg volgende week!