Het wordt nu serieus. M’n twee rechter handen zullen op de proef worden gesteld. Slopen is één, dat is makkelijk. Hier en daar wat in de rondte slingeren met een grote hamer en het schuurtje lag tegen de grond. Maar morgen is de dag, dat de nieuwe fundering in de grond mag.

Sinds een klein jaar hebben we een tuinhuisje aan de rand van de stad. Een luxe. Tot nu toe is het een klushuisje. Er vertoeven in een hangmat, met een drankje en vrienden is de richtlijn. Tot nu toe is daar echter weinig van gekomen. Van alle acht huisjes die we bekeken, was deze in redelijk werkbare staat. Bij z’n allereerste aanblik was ik verkocht. Z’n potentie was bewonderenswaardig en de eigenaresse gunde ons het geluk.

Morgen worden de schroefpalen de grond in gedreven, vier stuks. Veengrond zelf is niet geschikt als stevige ondergrond. Op een kleine drie meter diepte begint de zandlaag en tot zover zal de paal de grond ingaan. Vanaf daar mogen we het zelf bedenken en doen. Een balken frame staat klaar om op de vier schroefpalen gemonteerd te worden en daarna begint de opbouw. Leidingwerk, worteldoek, houtwerk in de beits, afdekzeil en tekeningen maken. Van alles speelt door m’n hoofd en het liefste verwaarloosde ik m’n dagelijkse werk om al m’n tijd aan het klussen te spenderen.

Maar … geduld wordt me bijgebracht. Dat is waarschijnlijk m’n grootste klus: het kweken van geduld en te genieten van het proces. Niet te snel willen en rustig aan doen. Als ik mij dat tot in de botten eigen kan maken, dan hoef ik alleen maar te zijn.