Sia zingt een liedje voor me terwijl ik begin met mijn column. Het is zondag en ik denk aan de nacht die achter me ligt. Het laatste wat ik mij herinner is dat ik een meisje een bloem geef, wat in haar oor fluister en de kroeg verlaat. Soms is eerlijk zijn moeilijk.
Het gesprek met van de Waard aan het begin van de avond besloeg hetzelfde onderwerp. Ik vertel hem dat ik jaloers ben op de hoofdrolspelers van de series – House en Californication, Hank Moody. Zij zijn compromisloos eerlijk. Ik zou dat wel willen zijn, maar dat wordt vaak niet in dank afgenomen. Mensen zijn snel gekwetst. Compromisloos eerlijk zijn, houdt bijvoorbeeld in dat je haar vertelt dat ze wel aardig is, maar dat ze geen relatiemateriaal is. Ok, als je het woord ‘materiaal’ gebruikt, is dat misschien gewoon lomp, maar het gaat om de strekking van de boodschap.

Het was een interessante nacht en als ik daar eerlijk over zou vertellen dan werd het weer zo rauw als delen van de column ‘hoofdstuk 10 – the Roses’. Loovers weet precies waar ik dan op doel. Hij behoort inmiddels tot de groep ‘niet stille lezers’. Dat wil hij dan ook weten en het eerste wat hij doet als hij me donderdagavond ziet, is bukken en krabben aan z’n anus. Hij valt z’n actie bij met bulderend gelach. Zijn hemelvaartsdag heeft hij goed besteed laat hij me weten.

Dubio. In dubio zit ik op dit moment en vraag me af hoe het komt dat mensen een groter belang lijken te hechten aan de slechte dingen die ze overkomt. Waarom maken we ons drukker om de dingen die niet goed gaan, dan om de dingen die wel goed gaan? Want gaat er dagelijks niet meer goed dan dat er fout gaat?! We vinden het blijkbaar vanzelfsprekend dat we levend een dag doorkomen. Terwijl we vroeger nog door dinosaurussen op werden gejaagd, of voor ons voedsel door de velden moesten jagen of ondergedoken moesten zitten omdat Duitsers en landverraders ons op de korrel namen. Voorbeelden die niet meer van deze tijd zijn, toch zet het alles in perspectief. Wat is belangrijk?

Tegenwoordig baden we namelijk in luxe en dat is onze standaard geworden. Dit is zelfs zo ver doorgedrongen in onze levens, dat we ons druk maken om die ene vlieg die in ons huis vliegt. Het feit dat die vlieg ons humeur kan beïnvloeden is eigenlijk beschamend. Waarom zouden we ons daar in hemelsnaam druk over maken! Hetzelfde voorbeeld, alleen minder simpel, vind ik de mening van anderen over ons of verhalen die zich de rondte doen over ons in een dorp. Waarvoor moet ik me schamen als ik gewoon mezelf en eerlijk ben?

Ik vind het bijvoorbeeld mooi om te vertellen dat ik met Yvonne heb zitten praten over onze twijfels bij monogamie. Over trio’s en over relaties waarbij men bij elkaar blijft uit angst om alleen te zijn. Of over onderling vertrouwen, jaloezie en elkaar vrij kunnen laten.

Zo was ik gisteravond ook blij om te zien dat niet Ruben, maar zijn zus er was. Alsof ze naar het advies van de vorige column hadden geluisterd. Want wat is nu een avond op het terras zonder mooie vrouwen. Ik benoem een Nienke Bloksma. Ik schaam mij er niet voor om te zeggen dat ik dat een mooie vrouw vind. Haar zusje eveneens, maar ja, die was er gisteravond niet. Zo zou ik mijn ex en nog een aantal dames willen benoemen. Zij waren er allen wel en dat vond ik mooi.

Ik vind het stom dat we pas eerlijk worden als we dronken zijn. Of ben ik dat alleen? Onderdruk ik mijn emoties overdag en gooi ik ze eruit als ik alcohol tot mij neem? Vind ik dan lef in drank? Of kan het mij dan opeens niets meer schelen hoe de ander op mij reageert?

Zo bezin ik mij in deze column op het leven en ik denk aan de woorden: Nobody is perfect. Dat is misschien maar goed ook…