DJ Caramelo verzorgt de salsamuziek terwijl ik met m’n oud buurvrouw en Foske langs de gracht wandel in stad. Buurvrouw is zo oprecht open, dat een man zich in z’n handen mag knijpen als hij haar gezelschap geniet. Caramelo‘s Spaanstalige passie vergezelt ons. Hij draait online vanuit z’n huiskamer voor de liefhebber en m’n blik rust met een glimlach op hem. Ondertussen sluit Sjakie aan en Groningen verwelkomt deze man graag! We praten over wel en wee en och och och en ha ha ha. Hij timmert lekker samen met de Steeg aan de weg. Mocht Forsenta in de toekomst aandelen gaan uitgeven, ik zal ze kopen.

‘Foske, Foske!’ daar uit het raam aan de overkant van de weg hangt Lulu en Caramelo dempt even z’n muziek om haar roepen tot ons door te laten dringen. ‘JOEHOooo! Ik ben hard aan het werk, maar voor jullie laat ik alles vallen. FOOSKE, hier ben ik!’ Foske zegt nee, loopt weg, draait zich om en glimlacht. Zwaait alsnog gedag en ontdekt dan een prullenbak waarin ze haar eigen echo hoort. ‘Papa, jij ook?’ kijkt ze me vragend aan. Tuurlijk (je handen wassen we thuis wel). Lulu heeft meer ritme dan ik, salsaat weer naar binnen en m’n oud buurvrouw wandelt swingend met ons mee het plantsoen in. Daar is het een drukte van jewelste omdat de lente kriebelt, de zon schijnt en kroeg de Bres gin tonic serveert ‘to-go’. Als Caramelo hen live kon vermaken, zou het plantsoen uit z’n voegen barsten.

Al deze aparte ervaringen van de afgelopen dagen: het bekijken van DJ Caramelo plaatjes draaiend online, met Kid Juten wandelend aan de gracht, met Lulu de vrijdagmiddagborrel proostend en Sjakie die de zaterdag op bezoek kwam bij ons thuis. Al die aparte ervaringen smolten fantastisch samen in m’n hoofd in de hoop dat we snel weer samen gaan en niet meer anderhalve meter apart.