Ik kom het gebouw binnen en wacht, zittend op een stoel in de wachtkamer. Een meisje haalt me op, ze is jonger dan ik ben. “We gaan naar boven, daar zijn de andere twee dames.” Ik volg haar en merk dat ik het toch wel spannend vind. Na de tweede trap komen we op de eerste verdieping en lopen een gang in. Ze stopt: “Oh ik besef me dat de dames nog in de andere kamer zijn, ik haal ze even op, wacht hier maar even.” Ze laat me achter in de gang naast de open deur van wat de mediaruimte blijkt te zijn. Ik hoor stemmen en kijk even om het hoekje. Een aantal mensen overlegt hun werkzaamheden en ze lijken een film te beoordelen of monteren. Dan hoor ik de dames lopen en ik doe alsof ik niets anders deed dan wachten.
Het meisje dat ik al ken loopt door naar een deur even verderop en opent de ruimte. De andere twee stellen zich aan me voor en als ik hen achterna loop de ruimte in, ben ik hun namen alweer vergeten. “Hmm,” denk ik bij mezelf, “dat voorstellen heeft zo ook geen nut.” Nadat we alle vier zitten, wordt mij de vraag gesteld of ik koffie of thee wil. “Altijd dat gedonder met koffie en thee, waarom bieden ze nooit eens een cola berenburg aan of een warme chocolademelk met slagroom!” Ik kies de minste van de twee kwaden en ga voor de thee.
Na de priet praat komt de eerste ter zake, ze herhaald haar naam (bedankt!) en vertelt wat de bedoeling is van het gesprek. Ze legt haar functie uit en geeft het woord dan aan haar twee collega’s. Beide vertellen hun verhaal die inmiddels tot hun standaard repertoire lijkt te behoren en dan is het mijn beurt.
“Vertel eens wat over jezelf.” Tjonge jonge….dat is een open vraag. “Wat willen ze horen?” is de vraag die ten grondslag ligt aan het verhaal dat ik uit mijn mond hoor komen. “Geen masturbeer verhalen of vertellen over de jeuk aan m’n anus. Niet vertellen dat ik het tweede meisje het knapst van de drie vind. Oh oh…ik voel een scheetje aankomen!” Deze gedachtestroom vaart rustig op de achtergrond voorbij, terwijl ik keurig mijn werkverleden- heden en geschikte (karakter-)eigenschappen/kwaliteiten benoem. Wie zegt dat mannen geen twee dingen tegelijk kunnen?!
Ik merk achteraf dat de Engelse serie ‘How not to live your life’ die Fix Up mij aanraadde, meer sporen op mij achterlaat dan ik besefte. Ronnie snapt dit wel.
Tegelijkertijd probeer ik mijn aandacht te verdelen onder de drie dames en te peilen hoe ik overkom. “Wat zegt haar gezicht? Zij knikt, das vast goed. Oe zij lacht, das nog beter. Hé waarom kijk jij mij niet aan? Ik zit hier! Ah als ik wat harder praat in haar richting heb ik haar aandacht wel. Ja die tweede vind ik echt het leukst. Nou ik geloof dat ik nu wel genoeg heb verteld. Leave them wanting more! Wat zullen ze gaan zeggen?”
Ik ben benieuwd wie er als eerste gaat spreken. Tot mijn verbazing richt kandidate nummer twee het woord tot mij: “Ik heb voor het gesprek nog even die site bekeken, Ploep.com…” Ik denk: “Oh oh dit kan alle kanten opgaan… stel je voor dat ze de column las waarin ik mijn anusjeuk wel beschreef, dan is het huilen met de pet op. Eerst even afwachten wat ze zegt, voor ik mij verontschuldig.”
“Ik zag op foto’s dat jullie een fietstripje hebben gemaakt. Ook langs Barger Oosterveld, daar kom ik vandaan!” Ze straalt ervan. “Och wat leuk, dat vind ik mooi om te horen,” denk ik bij mezelf. “Ze heeft daadwerkelijk aandacht besteed aan m’n cv. Wat goed dat ik daar Ploep.com op heb gezet! De eerste punten zijn gescoord. Ik zou bijna zeggen, dat kan niet meer fout gaan!” Bijna hé zei ik, want als ik haar uitleg dat ik niet mee was op deze fietstocht omdat ik te lui ben, stelt ze de vraag: “Ben je lui?” “Oh oh… die eerlijkheid van mij floept het er zomaar uit. Dat wordt praten als Brugman.”
En dat is wat ik deed! Ik geloof dat het wel goed ging. Zeker toen ik benoemde dat een kwaliteit van mij is dat ik wel gezellig ben om erbij te hebben, kwamen de glimlachen tevoorschijn. Dus nu ga ik horen of ik in aanmerking kom voor vrijwilligerswerk bij de USVA in Groningen. Voor alles op cultureel gebied.
“Die thee smaakte niet hé.” “Nee. Jammer dat jullie geen suiker hebben.” “Ja… jammer.” “ Ik heb hem ook niet op.” “Nee, ik ook niet.” “Doeg.” “Doeg!”