Ze had al honderden van mijn columns kunnen vullen, maar de zaken die te dicht aan mijn hart liggen, bescherm ik met man en macht. Op papier schreef ik wel over haar, tot in het oneindige. Ze werd door mij bejubeld, verafgood, en onbegrepen. Ze werd met rust gelaten.

Er is een meisje waar ik jullie niet over vertelde. Misschien omdat ik haar niet los kan laten, sta ik mezelf toe om er open over te zijn. Hopende dat het helend werkt. Zodat ik verder kan…

Want er gaat geen dag voorbij zonder de hoop dat ze onverwacht op mijn stoep staat, om nooit meer te verdwijnen. Wanneer ik opsta, weet ik dat ze er niet is. Ze maakt mij verdrietig. Omdat ik al haar pracht niet kan omarmen. Omdat ze er altijd voor me zal zijn, maar onbereikbaar is. Ze is de oorzaak van mijn mooiste glimlach. Ze is fantastisch, altijd.

Ik mis haar en het kwelt me.

En misschien is het mijn eigen schuld. Misschien zoek ik de kwelling op, omdat ze dan nog een beetje bij me is. Misschien heeft het geen zin hopeloos te zijn, maar het geeft alles een reden. Want als zij er is, dan is de wereld mooi. Als zij er is, als we samen zijn, dan licht mijn ziel op. Dan kwispelt mijn staart onophoudelijk.

Ik ontkende het, het gevoel van verdriet dat er altijd was. Zodat ik bij haar kon zijn. Andere vrouwen kwamen voorbij. Wat wilde ik me graag in hen verliezen. Ze maakten geen schijn van kans. Verliefdheid, wat wist ik er van. Een hopeloze romanticus die alleen maar liedjes over liefdesverdriet kan zingen. Tragische held dat ik ben.

Bestonden er maar woorden die haar hart kunnen overtuigen.