Relaxt was ze binnen komen wandelen iets na tien uur ’s avonds, het beachvolleyballen was fijn geweest! Na het wegzetten van haar rugtas kwam er geleidelijk onrust om de hoek kijken. Ze leek iets te missen.

‘Heb jij hem gezien?’ ‘Wat?’ ‘M’n telefoon.’

Het relaxte gemoed kabbelde langzaam weg en haar bewegingen versnelden zich. De tas werd nog eens goed nagekeken, de huiskamer doorzocht. Haar telefoon was in geen velden of wegen te bekennen! Hommeles. Snel de jas weer aan, zaklamp mee en de naderende duisternis tegemoet. ‘Ik moet hem onderweg verloren zijn.’ Potverdikke, op dat lange pad stonden geen lantaarnpalen. Verhalen spoken door je hoofd en ik belde haar telefoon. Hij ging over tot de voicemail…vijfenzeventig keer. Vanaf het moment dat ze het huis verliet bleef ik bellen om het scherm op te doen lichten. Mocht hij in de berm liggen, dan kon ze hem zien. Het feit dat hij over bleef gaan tot de voicemail, was aan de ene kant geruststellend en aan de andere kant hoopte ik haar stem te horen die zei – ‘Ik heb hem gevonden!’

Ondertussen drong zich een helder moment aan mij op, misschien kon ik haar telefoon opsporen met behulp van haar Google account. Met m’n laptop logde ik in en er bleek inderdaad een optie te zijn voor het traceren van de telefoon. In het begin boekte ik geen resultaat en net op het moment dat ik het had opgegeven, begon haar telefoon te piepen in de kelderkast waar haar rugzak hing. De andere rugzak die ze in alle haast had opgehangen na terugkomst en niet die rugzak die ze dagelijks meenam en waar ze in had zitten zoeken. Fantastisch nieuws! Ik had hem gevonden, maar wat nu? Ik kon haar niet bellen. Het enige wat erop zat, was wachten tot ze terug zou komen.

Als een hond die verlangde naar de terugkomst van z’n baasje, staarde ik uit het raam vanuit de vensterbank. Zodra ze haar fiets parkeerde, stond ik al in de voordeur: ‘Ik heb hem gevonden.’ Ze kon wel janken. De lichte paniek die de onrust had veroorzaakt, had haar in de duisternis niet veiliger laten voelen. Gelukkig kwam ze meerdere hele lieve mensen tegen op haar zoektocht in het donker en zo zie je achteraf maar dat de meeste mensen deugen. Een mooi besef na zo’n sportieve avond van anderhalf uur beachen en vierentwintig kilometer fietsen.