Als waakzaam man probeer ik mij gewaar te zijn van potentieel gevaar. Een karaktertrek die mij deze leeftijd heeft helpen bereiken. Hoewel we in een welvarend land leven, overleven is en blijft een eerste prioriteit.

Het was een paar weken terug, ik nam om een uur of één de trein terug op een vrijdagnacht. Een tijdstip waarop het donker is en straatverlichting je een schijn van veiligheid moet geven. Gelijktijdig met mijn aankomst op het perron, bralde een vijftal jongens de stilte op het treinstation aan gruzelementen. Opgeschoten jongens, amper volwassen, maar voldoende zelfstandig om op dit tijdstip op pad te zijn. Bij nader inzien bleek voornamelijk één jongeman van het gezelschap te brallen, het viertal reageerde verdeeld op z’n uitspraken. Allen waren ze enthousiast over de nacht die voor hen lag: een nacht in de stad Groningen.

Allen waren ze in het zwart gekleed. De één had een capuchon, de ander een spijkerbroek, nog weer een ander had een Gucchi schoudertasje voor z’n tampons (aan de grootte van het tasje te zien) en allen deden mij de kat uit de boom kijken.

Ze bleven hangen in m’n bijzijn, Gucchi keek me aan en stapte met een vriendelijk gezicht op me af. Hij stak z’n hand uit, stelde zich voor en vroeg of ik ook gesmoket had. Ik glimlachte, stelde mezelf voor en verklaarde dat mijn relaxte uitstraling te danken was aan een avond drinken met vrienden. Ze stelden nog een paar vragen en we namen afscheid toen de trein aankwam.

Een half uur later arriveerde de trein op het station in Groningen. Half slapend verliet ik m’n stoel en opende de deur van het balkon. ‘HÉ, DAAR IS IE WEER!’ klonk het luid enthousiast. Daar stond het vijftal met hun goeie gedrag en ze begroetten me met een omhelzing alsof ik hun verloren zesde vriend was. Boks, tik em aan ouwe en tabee.

Ik had spijt over het grapje over Gucchi z’n tasje. Als dit de jeugd van tegenwoordig is, doe mij daar nog maar honderd van.